Het is ‘seks en sensatie’, ‘puur entertainment’ en ‘echt theater’ zingt de cast van de Off-Broadway musical Murder Ballad in de epiloog. Maar door de uiterst magere plot en een Nederlandse bewerking vol rammelende zinnen en rijmdwang weet de musical niet te overtuigen.

De beste murder ballads hebben een tragische ondertoon, maar het script van Julia Jordan is zo’n aaneenschakeling van clichés dat van tragiek geen moment sprake is. Centraal staat Sara (Vajèn van den Bosch) die na het beëindigen van haar relatie met de rebelse Tom (Jonathan Demoor) valt voor Michael (Buddy Vedder), het vaderlijke type met dooddoeners als ‘Kalm aan meissie, alles komt goed, ik haal de boze wereld bij jou vandaan’.

Als zij trouwen en een dochtertje krijgen, neemt hij er nog een baan bij, maar Sara loopt vast in de sleur: ‘wie ben ik hier van acht tot vier?’ – een eigen carrière heeft zij blijkbaar niet. Als zij na jaren Tom weer ontmoet, krijgt zij het ‘spontaan weer heet’ als zij denkt aan ‘de dingen die hij met me deed’. Tom ziet Sara op zijn beurt als ‘de meid die ik liet gaan, ik heb ook niet echt mijn best gedaan.’

Uiteraard beginnen de twee een affaire, die Sara uit schuldgevoel toch maar weer verbreekt. Michael komt er toch achter, wat resulteert in ‘Wat ben jij nou voor een moeder!’ en ‘Zeg maar dag tegen je dochter!’ Heel schuldbewust piept Sara dan ‘Ik krijg wat ik verdien’ terwijl de verteller (Cystine Carreon) de moraal voor de zekerheid nog maar even bezingt: ‘Zo leren wij een harde les, de geest wil niet meer in de fles’. Zal Michael haar kunnen vergeven? Als zij hem de tijd geeft, ‘dan ben ik daartoe bereid’ – hoe hoffelijk. Alleen wie er vermoord wordt en door wie is dan nog het enige raadsel, maar het antwoord op die vragen komt aan het einde wel heel snel uit de lucht vallen.

De afstand die de zangers tijdens het zingen noodgedwongen van elkaar moeten houden, zou een erotische spanning op kunnen roepen, maar daarvan is in de regie van Florus van Rooijen geen sprake. Nergens wordt invoelbaar waarom Sara kiest voor Tom of Michael, de drie personages blijven zo plat als een dubbeltje en hopeloos gedateerd, alleen de verteller heeft iets mysterieus.

Zij voorziet de hele voorstelling in de proloog al van een knipoog: ‘Het blijft fascineren, zo’n lied waarin iemand wordt vermoord’ en inderdaad: kijken we ook niet naar hopeloos achterhaalde rolmodellen in sitcoms en vele Netflix-series? Dat de proloog en epiloog te nadrukkelijk de ironie van de voorstelling blootleggen, is dan ook niet het probleem, wel dat kern van de voorstelling aan de oppervlakte blijft waardoor woede-uitbarstingen en dreigementen niet geloofwaardig klinken. En dat is jammer, want er wordt wel goed gezongen in de doorgecomponeerde score van Juliana Nash die niet bijster origineel is, maar de voorstelling wel van een aangenaam tempo voorziet.

Opmerkelijk is het decor, dat met ruim tweehonderd meter elastiek een enorme barcode vormt. Als de bezoekers die scannen, belanden ze op de website van de voorstelling. Aan de musical zelf voegt deze gimmick echter weinig toe.

Foto: Annemieke van der Togt