Ze kunnen zingen en ze kunnen dansen. In M-Lab presenteerde het collectief Arnhems Work zich met het duet A moment for a moment, een dansconcert over een moeizame relatie. De vorm is interessant, maar er mag nog wat meer lucht in.

Het eerste lied over de kat – the best thing in life – kent speelse uithalen die doen denken aan Meredith Monk. Zingen kan Stefanie Jansen, dat mag duidelijk zijn. In A moment for a moment trekt de sopraan en songwriter al haar registers open en dat zijn er veel. Terwijl Jansen zingt rolt danser Jason Gwen over de vloer. Maar de rollen zijn niet onderverdeeld, met regelmaat zingt Gwen de songs mee en danst Jansen ook evengoed.

Het publiek is niet alleen frontaal opgesteld, maar ook aan weerszijden van de speelvloer. Rondom Jansens rode synthesizer, die in het midden van de ruimte is opgesteld, wordt een dansvloer gecreëerd doordat de bewegingen in de choreografie voornamelijk cirkelen rondom dat middelpunt. De dansers, samen of alleen, leggen daardoor steeds een fictieve weg af. Tijdens de voorstelling worden ook live opnames gemaakt die worden geprojecteerd op de achterwand en een Droste-effect creëren.

Arnhems Work (een wat ongemakkelijke naam) is een collectief van zes ex-studenten van de Arnhemse Artez opleiding dat aangevoerd wordt door Jason Gwen. Een versie van het duet speelde eerder deze week al in de Amsterdamse Galerie Bart. En wellicht is het werk daar meer op zijn plaats dan in de ‘zwarte doos’ van M-Lab. Elk drama dat zich in de theaterzaal aandient wordt zodanig versterkt dat vooral de ernst overheerst. Wat we zien is een relatie met hevige ups en downs, die zich herhalen. Met regelmaal gaan kleren aan en uit, bepaald niet op een alledaagse manier maar met een groot gevoel voor drama. Sommige kledingstukken zijn ook theatraal, net als de gebaren en uithalen van de stem.

A moment for a moment is vooral aangenaam om naar te kijken als de relatie tussen de twee in rustiger vaarwater komt en alledaagse handelingen een rol krijgen in tekst en beweging, zoals het whatsappen met een telefoon. Plezant is de voorstelling ook wanneer abstracte taal en ritme een eigen leven leiden. Het materiaal mag nog wat meer ademen, zodat relativering en humor ook de kans krijgen, nu wordt het relatiedrama teveel uitgelegd. Moet lukken met de stevige hand van een regisseur.