Lichtbanen flitsen in cadans door de ruimte, hun onderbroken ritme laat een glimp zien van sinistere figuren. Het eerste beeld van Mirror and music grijpt je bij de strot en bewijst de beeldende kwaliteit van choreograaf Saburo Teshigawara. Teshigawara streeft naar een totale zintuiglijke beleving. Toverend met elementen als muziek, licht, ruimte, beweging en beeld maakt hij theater zoals alleen Japanners dat kunnen: poëtisch, suggestief, mystiek ook.

Maar het sensationele begin is ook bedriegelijk, want zo krachtig als Mirror and music aanvangt, zo kabbelend is het stuk verderop als het industriële geluid wordt ingewisseld voor zoete kamermuziek en de dansers door de ruimte dribbelen met hun cirkelende bewegingen. Het patroon herhaalt zich voortdurend; zachte, ronde, kabbelende frasen worden steeds opnieuw onderbroken door een bijna gewelddadig geluid en hard uitgesneden licht, waarin zwarte geklede dansers – want zelfs de kostuums veranderen op die momenten – opdoemen. Soms alleen met hun gezicht, soms met de helft van hun lichaam in de lichtbaan.

Liggend op een onzichtbare installatie kronkelt een danseres als een vis over het podium. Teshigawara is een beeldhouwer, een choreograaf met een achtergrond in de beeldende kunst. Hij ontwerpt  zijn eigen licht, geluid, toneelbeeld en kostuums. Met  zeer eenvoudige middelen laat hij in Mirror en music een fascinerende wereld vol duistere machten zien.

De Japanse choreograaf is opgeleid in de klassieke dans maar voelde zich nooit echt thuis in de strakke vormen van het ballet. Aan het begin van zijn carrière, in de jaren tachtig, zette hij zich met zijn experimentele werk dan ook zichtbaar af tegen de dansconventie. Al is hij de vijftig ver gepasseerd, Teshigawara danst nog steeds. Mirror en music kent een lange solo waarin Teshigawara zich met zijn typische post-Butoh bewegingen nu eens schokkend dan weer vloeiend een weg baant in het duister. Magisch is het moment waarop hij gevangen tussen twee stroboscopische lichtbanen als een robot ronddraait op het toneel.

Terwijl in de loop van het stuk de muziekstijlen elkaar nog steeds in alle hevigheid afwisselen knopen Teshigawara en zijn dansers de beelden tot een hecht geheel. Zo hecht dat de irritatie van de muziekovergangen verdwijnt, de contrasten in elkaar opgaan en de choreografie zich vastzuigt aan de ziel. Licht of schaduw, lichaam of object, beeld of evenbeeld? Teshigawara toont een wereld die zowel ongrijpbaar als tastbaar is. Wie geduld heeft en zich kan overgeven aan de suggestieve beeldentaal kan nog lang nagenieten, want de schitterende spiegels van Mirror en music hebben een hypnotiserende en duurzame werking.