‘It’s a man’s, man’s, man’s world’ lijkt James Browns apologie voor de vrouw. Ja, het is een mannenwereld, zingt hij. Mannen vonden de auto uit, de trein en het schip. Maar die wereld, hún wereld, ‘would be nothing, nothing / without a woman or a girl’. In feite is het lied veel ambiguër. Tenslotte betekent man in het Engels ook mens.

Hadewych Minis maakt dankbaar gebruik van die dubbelheid. Zij opent met Browns wereldberoemde hit haar nieuwe show Minis Plus, dezer dagen te zien op de Parade, en zet daarmee meteen de toon. Zij draait de rollen om. Niks verontschuldiging van de man aan de vrouw, maar een vermaning door de vrouw aan de man. Zonder mij zijn júllie nothing, nothing, is Minis’ uitdagende boodschap. Bovendien: hoe dat te voorkomen is niet aan de man. De vrouw bepaalt de grenzen van de relatie.

‘Ik ben een koekje van eigen deeg’, zingt zij later in de show, nadat zij eerst heeft verteld hoe rebels en zelfbewust zij als klein meisje al was. Zij zal nooit concessies doen aan haar ware aard om het leven voor de man gemakkelijker te maken. Take me or leave me. Als om de dominantie van vrouwen zoals zij te onderstrepen, laat zij zich muzikaal begeleiden door een man die een louter dienende rol vervult. Jan van Eerd staat braaf, met een ernstig gezicht, op het podium te wachten op Minis’ volgende opdracht.

Minis kan prachtig zingen en dansen, maar houdt haar publiek te veel op afstand tijdens haar performance, zo kreeg zij als verwijt in deze kolommen na een eerdere show. De warmste is zij nog steeds niet. Maar dat past ook niet bij de strekking van Minis Plus. Zij onderstreept dat tijdens de schaarse momenten waarin zij contact zoekt met de zaal. Maar-niet-heus: als de aangesprokene niet zegt wat zij wil horen, en dat is altijd het geval, legt zij hem de woorden dwingend in de mond. Zij is de baas, immers. Zíj bepaalt hoe dicht wij bij haar mogen komen. Dat kun je fijn vinden of niet, het is in ieder geval duidelijk.

En zelfs wie zich ergert, heeft nog genoeg te genieten. Want Minis is een krachtige en veelzijdige performer. Van iemand die zo goed kan zingen en bewegen, die zo goed gebruik maakt van haar diepe, vér dragende stem, accepteer je graag dat ze de baas speelt. Hooguit moet ze op zoek naar meer materiaal, zowel van zichzelf als van anderen. Haar worsteling als luizenmoeder is geestig en geheel conform de toon van Minis Plus. Het over the top einde, met Minis’ ogen obsessief-wijd opengesperd, doet je bijna vrezen voor het welzijn van haar zoontje.

Maar hij duurt wel lang, die luizentirade, en het onderwerp brengt haar in de delta van Viva, Linda en Volkskrant Magazine, een vaarwater waarin Minis eigenlijk niet thuis hoort. Laat ze liever ongenaakbaar stoeien met tekst, muziek en dans om haar punten te maken.