Het is niet de eerste mini-operette van Club Gewalt. Na Drei, vier, flirt mit mir (2022) verzuipt het theatercollectief haar publiek met Mini Miss Miraculous in het heden, waarin de mens krimpt tot maar liefst vijftig centimeter, om zo onze catastrofale teloorgang iets op te schorten. Tot zover de boodschap, de rest van de performance beklijft amper.

De tent op Theaterfestival Boulevard staat strak van de rook. Een witte trap, centraal opgesteld, reikt naar de hemel. De achterwand – bestaand uit twaalf verschuifbare led light disco panelen – kleurt fel paars. De vierkoppige bezetting bestijgt de speelvloer in een opvallend kostuumontwerp van Elsemarijn Bruys. Haar witte, tweedelige kostuums, met hier en daar een fladderende cape, doen futuristisch aan. Staand op de trap, voor iedere speler een eigen trede, bevraagt Gerty Van de Perre (Mini Miss Miraculous) de toeschouwers of ze er klaar voor zijn: ‘Are you ready to shrink?’

Het geluidsontwerp van Amir Vahidi en Robbert Klein zorgt ervoor dat de aandacht in het eerste kwartier niet verslapt. Ze bedachten een mix van buitenaardse computerbliepjes, afgewisseld door hypnotiserende pop- en elektroklanken. Synchroon aan de mixage voert het gezelschap hoekige choreografieën uit: pulserende handen, armen in abstract draaiende wasmachinecirkels, en benen die door elektroshocks bezeten lijken. Op muzikaal gebied klinkt halverwege het stuk een meerstemmige klankcompositie van de woorden I en Yeah, gevolgd door de korte zinsnede Look at me. Het geheel vloeit steeds sneller in elkaar over, eindigt in een reeks orgastische lachjes.

Jammerlijk zijn de teksten. Het verhaal zet nauwelijks aan tot nadenken. Oké, het is een geinig idee dat de mensheid ineenschrompelt, zodat de aarde langer kan voortbestaan. Toch wordt de plot nauwelijks uitgediept. Wel volgen losse anekdotes, zoals een monoloog door Van der Perre over de Japanse eilandengroep Okinawa waar Hara hachi bu wordt nagestreefd: een opgelegd calorierestrictie-dieet, dat leert dat men zich nooit meer dan tachtig procent vol zou moeten eten. In een ander gedeelte daagt het collectief het publiek uit om zich een pomelo in te beelden, daarbij de slapen te masseren en tegelijk aan een mandarijn te denken, om op die manier gezamenlijk te slinken.

Met Mini Miss Miraculous dendert Club Gewalt in vijfenveertig minuten door een performance waar geen eind aan lijkt te komen. Opmerkelijk, want als geheel op het podium bouwen ze er een zweetfeestje van. Een eigenzinnig clubje waar de zaal maar geen onderdeel van wordt. De boodschap komt niet over, en ondanks de choreografieën en meerstemmigheid, zakt het stuk aan het eind volledig in elkaar. De jeu, het sprankje ‘ja’, dat mist.

Foto: Kelly Alexandre