Krekels klinken door de duistere zaal. Danseres Lucie Petrušová van T.R.A.S.H. staat op een tafel, werpt een levenslustige blik de zaal in, springt op en terwijl een kleine bundel zacht oranje licht haar plotseling vangt pakt ze met beide handen een balk boven haar hoofd beet. Daar hangt ze. In legerjas en grootmoeders jurk met kanten randjes. De sterke voeten naakt. Ze kijkt ons aan. Ze gaat het doen. En ze heeft er zichtbaar zin in.

Met evenveel overgave als waarmee ze opsprong laat de danseres zich ook weer vallen, met een klap landend tussen de witte veertjes op de tafel. Een afgeknipte vleugel ligt ertussen. Is die van haar? Te zien aan het kronkelen en worstelen, het verleiden en het harde werken zou het kunnen. Een engel die een sterveling moet worden – hoe vind je dan je weg? Petrušová laat geen seconde onbenut om te tonen wat zo’n gevallen wezen allemaal kan op zoek naar een nieuw leven.

Vrijwel alles in deze solo klopt. De bewegingen zijn precies, krachtig, expressief. Ze volgen elkaar in stuwend tempo op en toch is er rust om te kijken. De blikken zijn raak en speels. De soundscape geeft de scènes hun ondergrond. Het beeld is symbolisch en indringend: terwijl de kring van diffuus licht zich subtiel uitbreidt wordt duidelijk dat de tafel in het midden van een krijtcirkel staat. Net buiten de cirkel ligt een witte duif met de pootjes in de lucht, en aan de andere kant, ook buiten bereik, staat een fles melk. Net binnen de cirkel ligt een paar schoenen. Trek ons aan en loop, lijken ze te roepen. Kijk of je die beloften kunt bereiken. Voedt jezelf, vindt vrede.

Intussen bespeelt Petrušová haar publiek met genoegen, over en weer vliegt de vonk tussen de tribune en de vloer. Ze is grappig en haar kijkers lachen. Het maakt haar sterk, dus tilt ze de tafel op zijn kant, wat weer voor bewonderende blikken zorgt die ze ook registreert en zonder pardon afstraft met een gevaarlijk grommen en een ongemakkelijke houding: zittend op de tafel, de benen hoog omhoog, voeten hard gebogen in een scherpe hoek. Maar even vaak kiest ze haar eigen weg en is de reactie veel onvoorspelbaarder. Ze heeft wat uit te zoeken, we kunnen meegaan, of niet. Zij gaat door. Maar ze is zo sterk aanwezig dat de kijker volgt.

We zien een vrouw die leeft. Die op zoek is naar een rol voor zichzelf. En die de vele emoties doormaakt die dat zoeken op kan leveren. Soms opgewekt glimlachend, soms gefrustreerd grommend. Zeker ook wel eens verleidelijk uitdagend. Vaak met humor en plezier. Maar boven alles menselijk en hier, nu, onontkoombaar onze blik vasthoudend. Zonder vleugels verder: T.R.A.S.H. laat zien dat verandering veel goeds kan brengen.

Foto: Paul van Weert