De nieuwe voorstelling van mugmetdegoudentand is belegen en voorspelbaar, maar weet vanwege de sterke acteurs en een goed gevoel voor overdrijving ook veel humor uit het uitgangspunt te wringen.

Je kan aan de maffe pruiken die de hoofden van Lies Visschedijk en Dick van den Toorn ontsieren al meteen zien dat je niet veel subtiliteit van Margreet heeft de groep verlaten hoeft te verwachten. Met lekker archetypisch spel zetten de acteurs in de openingsscène zakenvrouw Dirkje en ‘fulltime mantelzorger’ Eef neer, de belangrijkste leden van de VvE-commissie die zich om het aanstaande buurtfeest bekommert. Als hun buurvrouw Margreet, die voor de preisoep zou zorgen, zonder aankondiging de groepsapp verlaat, leidt dat tot verontwaardiging en al gauw tot consternatie: wat bezielt die vrouw?

Het nieuwe stuk dat Aaf Brandt Corstius (i.s.m. Joan Nederlof) voor mugmetdegoudentand schreef heeft de vorm van een klucht, waarbij een op het oog onschuldig incident steeds absurdere gevolgen krijgt. Naast Eef en Dirkje spelen de twee acteurs nog vier andere buurtbewoners, die ieder op eigen wijze aan de paniek bijdragen. Door het snelle schakelen tussen vlot geschetste karakters slaagt het stuk erin om op cartooneske wijze een minigemeenschap neer te zetten, een breekbare samenleving die door de minste geringste verstoring in een stuurloos kippenhok verandert.

Hoewel dit zeer geestige scènes oplevert is Margreet heeft de groep verlaten door de tweedimensionale vorm ook dodelijk voorspelbaar. Niet alleen weet je vanaf de eerste scène al precies hoe de situatie in de straat zal escaleren, ook wordt de ware toedracht van Margreets radiostilte te snel verklapt, waardoor ook dat geen bron van spanning meer is. Omdat de manier waarop de personages zijn geschreven geen enkele psychologische gelaagdheid toelaat blijft het stuk gevangen in het belegen mensbeeld dat je vanaf de eerste scène vermoedt.

Gelukkig weten Visschedijk en Van den Toorn wel raad met een typematige insteek. Vooral de manier waarop Van den Toorn met behulp van lichaamstaal en intonatie weet te schakelen tussen de zachtmoedige Eef en het grensoverschrijdende alfamannetje Pieter wekt indruk en werkt flink op de lachspieren. En Brandt Corstius’ kracht als toneelauteur ligt duidelijk bij kibbelende dialogen: zowel in de hardop uitgesproken WhatsApp-conversaties als in de live aanvaringen van de personages demonstreert ze een finesse voor nauwelijks verholen irritaties en gierend uit de hand lopende misverstanden.

Margreet heeft de groep verlaten wordt zo best een vermakelijk uurtje theater: voor bijna iedereen toegankelijk en voor bijna niemand verrassend.

Foto: Nichon Glerum