De aarde gaat ten onder aan een eeuwigdurende watersnoodramp. Laat er geen misverstand over bestaan: die is veroorzaakt door de mens. Die heeft met zijn onverantwoordelijke gedrag gezorgd voor gesmolten ijskappen. Wetenschappers krijgen op hun kop: zij hadden het te druk met bakkeleien over oorzaak en gevolg om bijtijds oplossingen te bedenken. Voor wie de boodschap van Mare van spektakeltheatergroep Vis à Vis niet begrijpt, dobbert er in het bassin dat het decor vormt een nieuwslezer die dat duidelijk formuleert.

Het speelvlak is een veertig meter breed bassin met een miljoen liter water erin, geplaatst in een halve cirkel tegen de achterwand. Wie erin gaat staan, verdwijnt tot aan zijn middel in het troebele water. Op en onder het oppervlak speelt zich de plot af van Mare, dat ‘boodschap, tijding’ betekent. Vis à Vis mag dan buitengewoon geestig spektakeltheater brengen, ze zijn maatschappelijk geëngageerd en gebruiken hun werk om hun mening over politiek en mensheid te ventileren.

Aanvankelijk is de watersnoodsramp in Mare nog kleinschalig, we volgen de wederwaardigheden van een aantal individuen. Dit gedeelte van de voorstelling is het sterkst, omdat de personages herkenbaar zijn en hun problematiek de menselijke maat niet overschrijdt. Een koppel in een overstroomd Zaans huisje bivakkeert op het dak, met hond en al. Een pasgetrouwd stel heeft het zo druk met seks in hun camper dat hij niet eens doorheeft dat die in het water staat. Een boekenwurm heeft zijn drijvende boekenkast ingeschakeld als boot en leest daarop onverstoorbaar verder.

Hoe hilarisch de anekdotes ook zijn, schrijnend is tegelijkertijd wel degelijk dat mensen feitelijk niet bereid zijn elkaar te helpen wanneer daardoor hun eigen comfortabele leven uit balans raakt. Sterk is bijvoorbeeld de scène waarin een bijna-verdrinkend koppel geld krijgt aangereikt, maar geen reddende hand. Uiteraard is hier de vluchtelingencrisis in te herkennen: alleen geld helpt niet als je geen droge grond onder de voeten hebt.

Halverwege Mare ontspoort helaas het verhaal, wanneer de overlevers in de ondergelopen wereld terechtkomen in een nachtclub en de plot steeds absurdere wendingen neemt. Vanaf dat moment hangt het verhaal als los zand aan elkaar. Het is beter over de vele mooie en geestige visuele vondsten niet verder uit te weiden: dit is een voorstelling waarover je al snel te veel verklapt, omdat ze het zowel van originele beelden als van verrassende clous moet hebben.

Vis à Vis bespaart zich geen enkele moeite om een uniek en visueel sterk spektakel te brengen. Met grote vaart en vloeiende overgangen raast Mare van scène naar scène. Onder water verplaatsen duikers decorstukken door die te duwen en te trekken. Een tweekoppige band voorziet veel scènes van muziek. Spelers hebben wetsuits aan waar overheen kostuums worden gewisseld: anders krijgen ze het veel te koud. Alles en iedereen wordt door- en doornat, in een magistrale slapstick van water en vuur, waarin eigenlijk geen goede mensen zijn, maar alleen slechte, alleen in hun eigen belang geïnteresseerde individuen.

Met Mare (regie: Tom Ryser) brengt Vis à Vis op locatie in Almere min of meer een remake van de succesvoorstelling Drift uit 1996. Oprichter en artistiek leider Arjen Anker overleed oktober vorig jaar. Daarmee is deze herneming gemaakt in een periode die al moeilijk genoeg is voor de groep zònder splinternieuw spektakel. De problematiek van de opwarmende aarde is overigens nog evenzeer actueel als 21 jaar geleden. Het is een waardige en vaardige voorstelling geworden, met een stevige maatschappelijke boodschap.

Foto: Anna van Kooij