Op een wit achterdoek verschijnen steeds weer nieuwe projecties van vensters. Ze geven even een inkijkje in een vorstelijke balzaal, een mystiek nonnenklooster, de opera, wilde natuur. Waarna ze weer verdwijnen en een witte leegte achterlaten. Het is een treffende verbeelding van de gemoedsrust van Madame Bovary. Het spel voegt daar helaas weinig nieuws aan toe.

Gustave Flauberts romanpersonage Madame Bovary droomt van een groots en meeslepend leven, maar is getrouwd met een saaie plattelandsdokter, heeft geen geld en woont in een bekrompen modderdorp waar nooit iets gebeurt.

Léon van der Sanden legt in zijn theaterbewerking veel nadruk op het genderthema in de roman. Terwijl de mannen vrij zijn en mogen toegeven aan hun passies, is Emma verplicht om passief thuis te zitten. ‘Hoe zou jij het vinden om vrouw te zijn?,’ vraagt Emma aan de mannen die haar pad kruisen. Die mannen brengt Van der Sanden terug tot vier: haar man, een graaf en twee minnaars. We leren ze kennen in korte flashbacks. De auteur verplaatste Flauberts einde naar het begin. Emma heeft gif ingenomen en kijkt al stervend terug op de weinige hoogtepunten uit haar leven: een dans met de graaf, enkele affaires en een bezoek aan de opera.

In de voorstelling krijgen die hallucinaties soms bijna Disney-achtige proporties. Regisseur Julia Bless maakt van de vrijages mooie choreografieën. Ontwerper Maze de Boer belicht die met roze en paarse lampen en projecteert op de witte achterwand en meubels de bijbehorende locaties. Op de achtergrond trillen aanzwellende strijkers.

De beeldschone actrice Susan Visser schrijdt als Madame Bovary in potsierlijke hoepeljurken gracieus over het podium. Ze speelt de ongelukkige dame vooral als een verveelde dramaqueen. In sommige scènes is ze zo verwend dat vooral de mannen om haar heen onze sympathie winnen en het feministische thema zichzelf weer in zijn staart bijt.

Tijn Docter neemt alle mannenrollen voor zijn rekening en kan snel en ingenieus tussen hen schakelen. Hij geeft ze kenmerkende maniertjes en attributen mee. Echtgenoot Charles houdt zijn handen in de zij en praat met een boers accent. De jonge romanticus Léon draagt een bril en strijkt nerveus door zijn haar. De gevaarlijke vrijbuiter Rodolphe zwiert in een lange bohemienjas om Emma heen.

Door deze ietwat eendimensionale benadering van de personages lijken de spelers meer in te zetten op de humor dan op de tragiek van de personages. Maar echt hilarisch wordt het ook niet. Daarvoor had zeker Docter nog iets meer mogen uitpakken in zijn typeringen. Deze Bovary blijft daardoor iets onbestemds houden.

Foto: Claudia Kamergorodski