Actrices Marieke Dermul en Petra Ardai delen hun Tinder-bevindingen met het Paradepubliek. Het onderwerp staat natuurlijk garant voor gênante verhalen, pijnlijke eenzaamheid en hilarisch slechte, ontzettend gênante profielfoto’s. Een oppervlakkigheid die ook deze interactieve documentairevoorstelling nauwelijks weet te overstijgen.

Space en Maas TD hebben in hun coproductie Love Me Tinder alles uit de rommelige kast gehaald en in het kleine ‘café IK’ gepropt. Hierdoor lijken de acteurs te weinig bewegingsruimte te hebben om te spelen en voelt de ruimte benauwend aan. Rondom het podium liggen verschillende attributen die niks met de voorstelling te maken hebben zoals schoenen en een Lidl boodschappentas. Het podium zelf wordt in zijn geheel gevuld door een enorm flatscreen waarop citaten te lezen zijn, die af en toe informatie of commentaar op de acteurs verschaffen. De teksten zijn niet alleen te lezen, ze worden ook nog eens voorgelezen door een computerstem. Tegelijkertijd vertelt acteur Noah Voelker over hoe hij op Tinder van ‘loser’ tot een ‘hot piece of ass’ geworden is. Dit alles samen zorgt voor een gebrek aan focus en voor een verwarrend begin van een voorstelling die duidelijk regie mist.

De scènes ontberen een logische overgang en zijn ook niet sterk genoeg om op zichzelf te kunnen staan. De acteurs spreken Engels en Nederlands en wisselen daarin willekeurig van taal. De anekdotes zijn grappige, maar vooral herkenbare Tinderverhalen die je ook in de kroeg kunt horen. Ze overstijgen de platheid niet. Zo ook de voorspelbare quiz waarin het publiek antwoord moet geven op vragen als ‘billen of borsten’ en ‘seks of intellect’. Via stemkastjes is op het flatscreen live te zien hoe de zaal stemt. Iets wat natuurlijk lekker werkt bij een beschonken en luidruchtig Paradepubliek rond 22.30 uur, maar wat helaas flauw blijft en, opnieuw, de oppervlakkigheid niet ontstijgt.

Er is één moment waarop het echt spannend wordt en dat is wanneer er real life Tinder gespeeld wordt en het publiek de actrices moet vertellen waarom ze wel of niet ‘date-able’ zijn. Een scène met potentie die zo wordt afgeraffeld, dat er niet uit wordt gehaald wat erin had kunnen zitten. Een gevoel dat helaas over de hele voorstelling heen hangt. Ook het lied van Marieke Dermul krijgt door de ruis eromheen niet het podium dat haar stem en gevoel voor taal verdient. Het is te hopen dat Love Me Tinder wat meer rust vindt in de chaos zodat het publiek kan doen waar deze voorstelling zicht het beste voor leent, namelijk ongestoord lachen.

Foto: Jon Hoogendijk