‘Stop! Met zei-ken!’ dondert de lage, krakende stem van Flip Noorman door Theater de Liefde. Als je als mens wil blijven groeien, zijn sporen van zwakte niet toegestaan, zingt hij. In zijn kleinkunstprogramma Love It toont Noorman zich verbitterd over de constante druk op mensen om het onderste uit de kan te halen. Zeker omdat er steeds meer mensen zijn die daarvoor de rekening betalen.

Love It laat zich haast beleven als een rockopera, en is vrijwel volledig gezongen. Flip Noorman krijgt ondersteuning van zijn Noormannen – een band bestaande uit piano, elektrische (bas)gitaren, viool en drums, met een brede muzikale reikwijdte. De ene keer zwepen ze ons met circusinvloeden, de andere keer nodigen ze uit tot wegdromen. Ondertussen blijft de muzikale reis een lijn volgen en sluit elk lied aan op het vorige.

Noorman situeert ons op het commerciële cruiseschip genaamd ‘Love It’: een soort dystopisch luilekkerland voor volwassenen. Iedereen laaft zich aan de gelukkig-makende Love It-pil, er wordt dwangmatig, maar volop geleefd. Een spreekstalmeester zorgt voor ‘brood en spelen’ en negeert het nieuws dat er mensen van het schip vallen en dat de motoren in de fik staan – stoppen, afremmen: het is allemaal geen optie.

Elk lied ondergaat Noorman een subtiele transformatie, neemt een andere rol op het schip aan. De ene keer Billie de Baas, de andere keer een op staande voet ontslagen werknemer. De ene rol is verlekkerd, de andere bitter of verontwaardigd. Allen hebben zich te verhouden tot consumptiedrift en marktwerking. Noorman verpakt de situatie als een pact met de duivel, van een religie met een ‘onzichtbare hand’ als opperwezen.

Wie alles wil begrijpen heeft het zwaar, want elk lied zit bomvol metaforen. Gelukkig krijgen die meestal binnen dat lied een concrete uitleg. Iemand heeft bijvoorbeeld ‘de vrucht van de chemie’ nodig. Even later krijgt hij de ‘pil’ aangereikt door zijn kind: de algehele betekenis van een lied komt sowieso over. Buiten de allesverterende hebzucht van het schip is er op deze manier ruimte voor mysterieuze liefdesliedjes aan de imperfecte en geesteszieke mens, waarin de maan steevast een belangrijke rol speelt.

Mooie uitzondering op de metaforische cruiseschiprealiteit is een vrij concreet lied vanuit Noorman zelf. Hoe hij achterdochtig naar de wereld kijkt vanuit zijn huis, de mevrouw aan de deur niet vertrouwt, omdat haar ogen lijken op die van zijn ex. Uiteindelijk wordt hij luidkeels ‘wat is dat voor naald!’ roepend meegenomen. Zo komt er elke keer een nieuwe draai of invalshoek, waardoor je je blijft verwonderen tot het eind.

Voor wie het heeft gemist is er slecht nieuws: we zagen de allerlaatste Love It Noorman gaat verder met zijn nieuwe programma, bestaande uit muziek van Tom Waits.

Foto: Peter de Jong