Niets aan het openingsbeeld van voorstelling Loev van Danstheater Aya en Maat Saxophone Quartet doet vermoeden dat hier een hartverwarmend schouwspel zal plaatsvinden. Achterop het verder lege toneel staat een rij aan elkaar geschoven bureaus voor een wit projectiescherm. Eenzelfde wit scherm hangt schuin onder de nok. Alleen de rode, zacht ogende vloer contrasteert met de kilte.

Maar het publiek is meteen in de stemming zodra een clowneske versie van Cupido (Thersa Bergmann) met een hartvormige rode pruik en haar reusachtige, kunstmatige glimlach zich laat zien vanachter de tafels. Deze tafels blijken even eenvoudig als effectief dienst te doen als podium en coulissen, waarvandaan al snel een bont gezelschap tevoorschijn komt.

De vier dansers en vier musici, die de ruimte vullen met een aanstekelijke energie op even aanstekelijke muziek – waaronder de regelmatig terugkerende Lambada – hebben overduidelijk ieder een eigen karakter. Ze zijn uitgesproken verschillend gekleed: zo draagt saxofonist en zangeres Catarina Gomes als enige een knalroze jurk van tule met grote kraag.

Ze hebben ieder een eigen geluid: een krachtige bijdrage is weggelegd voor Mafalda Oliveira, die met haar baritonsaxofoon een intiem duet vormt met een danser. En ieder beweegt in een eigen stijl, vaak gevormd door emoties: danser Simon Mual laat een groot komisch talent zien in zijn rol als de underdog met uitvergrote bewegingen van hoop, wanhoop en teleurstelling. Het uitvergroten van emoties, situaties en van het thema zelf – liefde – is kenmerkend voor deze voorstelling.

Dat het stuk over liefde gaat – Loev is een anagram van love – steekt choreograaf en regisseur Ryan Djojokarso niet onder stoelen of banken. Het woord wordt geprojecteerd op de wand en prijkt op een vlag, en de liefdesperikelen tussen de vier dansers laten niets aan de verbeelding over. Op het achterdoek wordt zelfs benoemd waar elke scène om draait: ‘ik’, ‘jij en ik?’, ‘zij!’, ‘wij’.

Aangedikte clichés
Een man wordt verliefd, maar zij is geïnteresseerd in een ander. De een probeert de ander te verleiden, maar raakt teleurgesteld. De vrouwen krijgen ruzie en belanden in een catfight. Het zijn clichés die zo sterk worden aangedikt dat het karikaturale scènes worden. Als een femme fatale het strijdtoneel betreedt, gaan twee mannen met elkaar de strijd aan in een bijzonder komisch moment waarin Simon Mual en Sam Corver als twee gorilla’s om elkaar en de dame in kwestie heen draaien. Ook de uiterst luidruchtige huilbui van femme fatale Thersa Bergmann werkt op de lachspieren.

Emoties en humor worden door de muziek kracht bijgezet. Met toegankelijke arrangementen van Daniel Ferreira nemen de vier musici van het Nederlands-Portugese saxofoonkwartet zowel letterlijk als figuurlijk een belangrijke plek in op het toneel. Al springend en rennend tussen de dansers door, bespelen zij hun instrumenten.

Soms voeden zij de bewegingen en emoties van de dansers, op andere momenten vertalen zij deze. Wanneer danser Corver overmand wordt door liefdesverdriet – als zijn ziel gebroken is, knakken zijn polsen en knieën, waardoor hij telkens opnieuw naar de grond getrokken wordt – draagt hij Gomes als zijn eigen, vleesgeworden droefheid op zijn schouders, waarbij zij ondersteboven hangend een prachtig fadolied inzet.

Extreem en zonder gêne
Even lijkt de letterlijkheid te ver te worden doorgevoerd. Als de emoties hoog zijn opgelopen en de artiesten na een dystopische scène – inmiddels allemaal hetzelfde gekleed – ontdekken dat ze elkaar beter lief kunnen hebben dan bevechten, zet het gezelschap dicht bij het publiek een lied over liefde en saamhorigheid in. Ze gaan toch niet letterlijk zingen dat we samen sterker staan? Ja, dat doen ze wel. En ze komen ermee weg. Ook dit wordt zo extreem en zonder gêne doorgevoerd, dat het zowel karikaturaal als overtuigend is.

Wat volgt is een meer traditionele choreografie waarin bewegingen en muziek uit het eerste deel opnieuw voorbijkomen, nu losgezongen van de situatie of emotie, en uitgevoerd in harmonie. De vaart is inmiddels een beetje uit de voorstelling en de maatpakken die goed bij de bureaus achter op het toneel passen, doen verlangen naar de kleurrijke, innemende karakters aan het begin.

Of dit de bedoeling is van het stuk, wordt niet duidelijk. Loev is een pleidooi voor verbinding, maar doet ook verlangen naar autonomie in verbondenheid. Wat achterblijft als Cupido haar laatste glitters over het podium strooit, is – ondanks de lichte vertwijfeling – een gevoel van optimisme en ongebreidelde vrolijkheid.

Foto: Bowie Verschuuren