Al vier jaar lang bespreken Nydia van Voorthuizen en Marie Lotte Hagen in hun podcast DAMN, HONEY de shit waar je als vrouw van deze tijd mee moet dealen. Nu maken de founding mothers van het feministisch platform de overstap naar het theater – niet met een live podcast, maar met een vlotte en bij vlagen hilarische theatershow. (meer…)
In de lange intro van Let’s Get Louder maant Stephanie Louwrier het publiek de verwachtingen naar beneden bij te stellen. Ze wil ons behoeden voor teleurstellingen. In haar nieuwe show zegt ze de ultieme uitdaging aan te willen gaan: ongefilterd eerlijk zijn over alles wat er in haar omgaat. Uiteindelijk valt dat toch tegen.
Louwrier is door de wol geverfd op talloze festivals zoals de Parade; ze windt het publiek om haar vingers en ze wordt dan ook onthaald als een popster. Louwrier is een soort wervelwind met rock ’n roll-allure, een ongelooflijk energieke theaterpersoonlijkheid. Ze heeft furore gemaakt met persoonlijke en muzikale shows over een aantal grote thema’s in haar leven, zoals Revolutie van de mislukking (2018), waarin ze openhartig verslag doet van haar moeilijke jeugd en depressie, of Show must go on (2021), over het afkicken van haar drankverslaving.
In de zomer van 2023 maakte ze de Parade-voorstelling Let’s Get Loud, over de operatie aan haar stembanden een half jaar daarvoor. Nu heeft ze deze korte voorstelling uitgewerkt naar een avondvullende show Let’s Get Louder. Voor iemand die tijdens haar jeugd heeft geleerd dat ze heel hard moet schreeuwen om gehoord te worden, moet een operatie aan een knobbeltje op de stembanden een ‘life changing experience’ zijn: ze mocht een week helemaal niet praten! In die week, vertelt ze, heeft ze zich voorgenomen om niet altijd maar weer haantje de voorste te willen zijn, om voortaan eerlijk(er) te zijn naar zichzelf en naar haar publiek. ‘Ik beloof mezelf: het moment dat ik alles mag zeggen, ga ik het ook zeggen.’
Eerst krijgen we nog een reeks fantasieën en gedachtenkronkels te horen tijdens die week van verplicht zwijgen: op de operatietafel en nog half in narcose spreekt Arie Boomsma tot haar, met een zware mannenstem die ze zelf creëert met behulp van de stemvervormer die ze speciaal voor deze voorstelling heeft aangeschaft.
Ze droomt over Ryan Gosling die haar meeneemt in zijn private jet: ‘Ryan Gosling – mijn held (…) Fuck me here. And here. I’m from the Netherlands.’ Ryan blijkt zelfs te beschikken over een wijnkelder: vet, vetter, vetst. Maar ja, sorry: dat zijn toch wel hele middle of the road-helden. Gosling als de vertegenwoordiging van de plastic all-American made-man (zijn glansrol als Ken in Greta Gerwigs succesfilm Barbie), Arie Boomsma als vleesgeworden symbool van mannelijkheid.
De zaal, veelal twintigers en dertigers, vindt het hilarisch, zeker wanneer ze gaat twerken – ‘Amsterdam, willen jullie me zien twerken?’, vertelt dat haar kno-arts heeft geadviseerd dat sperma achter in de keel heel goed is voor het genezingsproces of haar microfoon gaat pijpen.
Die stemvervormer – een loop station – speelt een belangrijke rol in de voorstelling: voortdurend brengt ze personages tot leven met een vervormd stemmetje of gebruikt de loop om wat in te zingen waar ze dan weer laagjes overheen legt om een – vaak nogal bombastisch – lied te maken. Behalve Arie Boomsma, die haar met zijn zware stem uitlegt dat ‘Kwetsbaarheid is Kracht’, komt er veelvuldig een vriendin (met irritant hoog stemmetje) voor die het alleen over zichzelf heeft, over mediteren in het bos, ijsbaden nemen en, niet te vergeten, uitentreuren over haar bevalling. Het blijft allemaal erg aan de oppervlakte en die vriendin is zo irritant dat ze haar al heel lang geleden had moeten wegdoen.
Veel elementen uit de Parade-voorstelling keren terug: haar fascinatie voor het woord ‘mayonaise’ – de zaal doet gewillig met haar mee en herhaalt het een paar keer – , de cellulitis die ze heeft geleerd te omarmen – cellulitis is COOL! – , de eerste monoloog op de Jeugdtheaterschool waarin ze haar moeder bloederig vermoordt, waarna ze niet meer naar de les mocht.
Uiteindelijk wil ze ‘dieper gaan’ en ‘dat geldt ook voor jullie, het publiek’. Dat wordt inderdaad tijd maar in plaats van het echt ergens over te gaan hebben, stelt ze wat nep-vragen aan willekeurige toeschouwers. Pas helemaal aan het eind duwt ze het decorelement (licht en vormgeving Jantje Geldof) met haar loop station weg om alleen, zonder stemvervorming of andere theatrale elementen, nu dan eindelijk met de billen bloot te gaan. Ze wil het beest in de bek kijken en laat zien wat haar ten diepste raakt. Dan gaat het over eenzaamheid en de complexiteit van het kiezen: wel of niet moeder worden. Een miskraam, verdriet.
Kwetsbaarheid is kracht, zou Boomsma zeggen, en natuurlijk, het is dapper en confronterend. Maar het is ook wat weinig. Gelukkig is er aan het eind nog een verrassing die maakt dat iedereen de zaal vrolijk verlaat.
De voorstelling is grilliger en oppervlakkiger dan haar laatste shows; het is eigenlijk een lang uitgesponnen versie van haar Parade-voorstelling. En natuurlijk, je mag jezelf tot in lengte van dagen blijven afpellen maar ik mis, zeker in deze tijd, toch ook wel een blik op de boze buitenwereld. Louwrier is een geweldig showbeest en het is absoluut knap en vermakelijk wat ze doet en kan. Maar volgende keer de verwachtingen toch weer wat naar boven bijstellen.
Foto’s: Bart Grietens
