Een groepje kinderen speelt met een bal. Een vrouw komt aangereden op haar scooter. Een man om de hoek kijkt enigszins argwanend. Zodra deze voorstelling is begonnen, is alles onderdeel ervan. De vrouw op de scooter gaat een huis binnen, ze laat de deur open staan. Wij volgen gestaag.

Wij – dat is het clubje van ongeveer tien mensen dat aan deze voorstelling deelneemt. In een leegstaand pand in de Utrechtse wijk Hoograven speelt Theatergroep Troubamour hun herneming van Leef.Tijd.Loos (eerder alleen in België te zien). Het is een bijzonder, intiem kleinood geworden over twee vrouwen die met elkaar de tijd verduren. Ze hebben geen grote dromen meer, maar zoeken naar dat moment waarop je even niet ongelukkig of angstig bent.

Als voyeurs lopen we door de scènes heen. In de keuken, bij de leeggegeten borden, waar een keukenwekker de tijd onherroepelijk aanwezig tikt. Of boven – in de slaapkamer, die net te krap is voor de yoga-oefeningen die het boekje voorschrijft. Ze zien ons niet, maar hebben niettemin het gevoel alsof ze de hele tijd bekeken worden. Steeds sluimert paniek en angst in hun heen en weer schietende ogen. In de woonkamer lijkt zich de enige plek te bevinden waar de vrouwen hun angst het hoofd kunnen bieden: in de televisiekast met een zak paprika-ribbelchips. Samen. Marrit Bausch en Ursel Braaksma spelen twee vrouwen die zo kwetsbaar zijn dat je soms liever je hoofd afwendt en naar buiten kijkt, waar het groepje kinderen nog steeds speelt met een bal.

Theatergroep Troubamour bestaat sinds 2012 en hun voorstellingen kruisen straattheater en locatietheater. Ook in deze voorstelling – die wellicht nog het meest neigt naar locatietheater – wordt de publieke ruimte een belangrijk onderdeel. In de openingsscène, als we er zelf middenin staan, maar ook de straat blijft een belangrijk referentiepunt voor deze geïsoleerde vrouwen.

Het grote verhaal achter deze vrouwen blijft in het ongewisse, maar misschien dat het daarom ook zo beklijft. Deze voorstelling schuurt, ondanks een aantal bijzonder fantasierijke theatrale ingrepen, heel dicht langs de realiteit. De locatie is bovendien tot in de puntjes verzorgd, compleet met post van de Belastingdienst en hier en daar een slingerende koffiemok. Ontroerend is dat deze vrouwen in al hun isolement nog wel elkaar hebben. En hoewel ze elkaar waarschijnlijk nooit precies begrijpen, bieden ze elkaar toch troost. Die korte momenten waarop ze rust bij elkaar vinden, houden de voorstelling precies in balans. Zo komt, in dit aftandse, op de slooplijst genoteerde pand, deze verstilde voorstelling helemaal tot leven.

Foto: Bart Grietens