Hevige teksten over alcohol, eenzaamheid, hangovers, verslaving en liefdesverlangen spreekt acteur Mark Kraan uit. Hij maakt zijn entree in de voorstelling Las Vegas van Likeminds door tevoorschijn te kruipen uit een stel blauwe plastic ballonnen. Kort daarop gooit hij al die ballonnen weg: ze stellen zijn verleden voor. Hij wil opnieuw beginnen, schoon schip maken. Geleidelijk komen we erachter dat hij naar Las Vegas is gereisd – zonder dat die naam valt – om zichzelf dood te drinken. Hij bezit niets meer; geen familie, geen baan, geen vrienden.

Zijn tegenspeelster is danseres Charlotte Goesaert die verleidelijke bewegingen makend om hem heen danst. Ze raken elkaar ternauwernood aan; zij is meer een gedroomde geliefde, een schim, hoe fysiek ze met haar prachtige dans ook aanwezig is. De vraag die de voorstelling stelt is: ‘Kan een ander mens jou genezen van de ziekte die eenzaamheid heet?’ De danseres is zonder twijfel geïnspireerd door de meisjes uit Las Vegas die op The Strip en in de nachtclubs hun erotische dansen uitvoeren. De jongen lijdt fiks aan katers en ander ongerief. Een muzikant, Joost Maaskant, begeleidt hen met Amerikaanse klanken.

Nadrukkelijk meldt de flyer dat regisseur Mustafa Duygulu put uit de ‘canon van de filmgeschiedenis’ en de film Las Vegas als inspiratie kiest, maar dat moet zijn Leaving Las Vegas (1995). Dat is wel een ernstige omissie. Las Vegas (2013) is een komedie over een wild vrijgezellenfeest, Leaving Las Vegas gaat over de aan alcohol verslaafde scriptschrijver Ben Sanderson die aan lager wal raakt en zich tot slot dood drinkt. In de film is dat Nicolas Cage terwijl Elisbaeth Shue Sara is, zijn tegenspeelster.

De voorstelling zoomt in op het het samenspel tussen de naamloze man en vrouw die elkaar ontmoeten op The Strip, die lichtparade van Las Vegas. Hij biedt haar geld aan om mee te gaan naar zijn kamer; daar aangekomen verwacht hij geen seks van haar maar zoekt hij liefde en innigheid. Hij praat over zijn eenzaamheid terwijl zij om hem heen danst. De voorstelling is een verregaande abstrahering van het romantische filmverhaal. Zij neemt elke houding aan die hij wenst: die van panter, tijgerin, poes, minnares, hoer. Hoe verder de voorstelling vordert, des te meer raakt hij geteisterd door de alcohol en spreekt hij in poëtische raadsels.

De voorstelling is gemaakt onder de hoede van Frascati op locatie en is te zien in de Wittenplaats aan de Amsterdamse Wittenstraat. Het boeiende van de voorstelling is het spel tussen man en vrouw, tussen hunkering en vervulling, droom van geluk en kille eenzaamheid. De hevige taal die Kraan bezigt vindt zijn weerkaatsing in de heftigheid van Goesaerts’ dans, die misschien ook wel clichématig is als het gaat om de uitbeelding van de vrouw als lustvoorwerp. Op dit moment lijkt dat laatste onderwerp weer aan de orde van de dag op de Nederlandse podia: de opera Lulu en Angélica Liddells You Are My Destiny snijden ook dit provocerende thema aan.

Echt provocerend is Las Vegas niet. Het bezwaar is wel dat de voorstelling hermetisch is, en een beeldtaal bezigt die op zichzelf is betrokken. Wie kennis heeft van de film, zal de in zichzelf gekeerdheid van de voorstelling kunnen invullen; wie de film niet kent is echter in het nadeel. Dat is voor theater een onjuiste benadering. De voorstelling moet geheel op eigen kracht kunnen staan en een eigen betekenis genereren. Ontluistering is de sleutel tot wat we zien. Aan het slot hangt de man volkomen willoos op zijn parkbank, hij heeft zich doodgedronken. Charlotte Goesaert komt op, hinkend, schokkende bewegingen makend van verdriet; ze is gebroken. Een mooi, klemmend en ook somber beeld.

Foto: Jean van Lingen