Met hun avondvullende voorstelling Landscape with Figure durft het choreografenduo Uri Ivgi en Johan Greben hoog te reiken. Het getuigt van veel bravoure om te beginnen met een opzwepend eerste deel om dan vervolgens via een dynamisch middenstuk te eindigen met een tamelijk verstild slot. Zo’n eind vraagt om het nodige mededogen van de toeschouwer die na al die opwinding zijn adrenaline weer langzaam naar een aanvaardbaar niveau moet zien te krijgen. 

Ze noemen hun dansdrieluik ‘een expressieve voorstelling over de mens in verbinding met de natuur’ maar je moet van zeer goede huize komen om dat erin te zien. Nu is het sowieso al een hachelijke zaak om met de abstracte taal van de dans een verhaal proberen te vertellen, maar als ook de vormgeving geen enkel aanknopingspunt biedt wordt er een wel heel groot beroep gedaan op de welwillendheid van de toeschouwer.

Landscape with Figure begint in het schemerduister waarin we acht verticale, twee meter hoge buizen ontwaren op een verder leeg podium. De muziek (een compositie van de Britse componist Tom Parkinson) ademt een sfeer die aanvankelijk associaties oproept met diepzeegeluiden totdat er langzaam een ritme aan wordt toegevoegd. Eerst zacht, later dwingender. Elke danser heeft zich dan al over een van de buizen ontfermd en ondersteunt de cadans met een klap op de grond. Het lijkt dan een soort tribale dans totdat de buizen een verlengstuk van de armen worden en er allerlei streepjespatronen in de lucht worden geschetst. Later vormt de groep een soort percussie-ensemble dat polyritmisch de score, waarin de dwingende beat telkens van klankkleur verandert, ondersteunt.

Alle mogelijkheden van de buizen worden benut. De ene keer vormen ze een hek, op een ander moment een stralenkrans om het hoofd van een danseres. Als ze allemaal tegelijk op het publiek worden gericht is het alsof we collectief voor een vuurpeloton staan.

Dat dit eerste deel bijna bezwijkt onder zijn stortvloed aan associatieve beelden die een wel erg soepele geest van de toeschouwer verlangen, vergeef je de makers direct weer door de souplesse waarmee al die scènes met elkaar verbonden zijn én de kracht van al die beelden in combinatie met de dwingende soundtrack.

Want dat moet je Ivgi en Greben nageven: ze weten een prachtige eenheid te smeden van de veelheid aan scènes. Alles vloeit naadloos in elkaar over, met dank ook aan de acht dansers die zowel collectief als individueel volstrekt overtuigend zijn. Het gezelschap Ivgi&Greben is in de paar jaar van zijn bestaan een hecht ensemble geworden.

Na het eerste deel, dat gedomineerd werd door grijstinten, volgt een tweede waarin alles bontgekleurd is. Dit deel is aanmerkelijk vrijer en uitbundiger, er wordt gehold en geflirt, de geometrische strengheid van het begin moet plaats maken voor een levenslustige chaos.

In het slotdeel zijn alle dansers gestoken in vleeskeurig ondergoed. De naaktheid die dat suggereert lijkt een verwijzing naar de oerstaat van de mens, alsof er een cirkel rond gemaakt moest worden. Terug naar de bron. De dansers lijken met elkaar te versmelten om even later weer als individu tevoorschijn te komen. Fluïditeit en transformatie, daarmee eindigt het.

Maar de verstilling van dit deel, hoewel in prachtige beelden vervat, haalt de angel uit de dynamiek. Landscape with Figure schakelt hier een paar tandjes terug en dat gaat ten koste van de opgebouwde spanning.

Foto: Paul Sixta