Ze zouden figuranten in een film of serie kunnen zijn. De oude man in het ziekenhuisbed, de vriendelijke verpleegster die even binnenloopt voor een controle. We zien ze vaak genoeg, maar zelden als personen met eigen dromen en verlangens. Om maar te zwijgen over intimiteit. Actrice en schrijver Esther Scheldwacht geeft daar een verfrissende draai aan. De laatste paar dagen is een ontroerende dialoog over een onvoorziene liefde. Een boy meets girl verhaal, maar dan net even anders.

Personages met een verhaal dat nog niet verteld is. Ik vermoed dat Esther Scheldwacht daar een zwak voor heeft. Of misschien wel voor verpleegsters. Een paar jaar geleden maakte ze Helga Maria Baumgarten, een voorstelling over de anonieme verpleegster die ze in Wajdi Mouawads Bossen speelde. In De laatste paar dagen spelen Scheldwacht en Kees Hulst een liefdesverhaal tussen twee figuren die eveneens vaak anoniem blijven: een verpleegkundige en haar patiënt. In de korte tijd die ze samen hebben, veranderen ze elkaars leven.

We volgen de laatste dagen van Rein Tas (Hulst), een weduwnaar die ontwaakt op de intensive care. ‘Ben ik in de hemel?’, vraagt hij zich af, als hij de ziekenhuiskamer in zich opneemt. De hemel is het niet, maar een engel is er wel. Letterlijk: de verpleegster (Scheldwacht) blijkt Engeltje Donderdag te heten. Engeltje is beroepsmatig beleefd tegen haar patiënt, maar laat al snel meer los over haar leven. Ze is getrouwd, heeft drie kinderen, en wou eigenlijk danseres worden. Ze besluit haar lunchpauze te delen met Rein, die alles aanpakt om contact te leggen. Een broodje kaas ontaardt in een lange monoloog over verschillende kazen, en de wijnen die er goed bij passen. Engeltje lacht ongemakkelijk, maar blijft luisteren. Hij voelt zich opgelaten als ze hem ‘grappig’ noemt. Maar toch, ze wil dat hij doorvertelt. En ze komt de volgende pauze terug.

Natuurlijk volgen er vele lunchpauzes, waarin Rein en Engeltje elkaar aantrekken en afstoten. Een routine wasbeurt wordt pijnlijk als hij iets te blij is om haar te zien. Het boterhammetje met kaas maakt plaats voor Reins favoriete kaas en wijn. Rein vraagt Engeltje om weer te dansen. Het bed wordt opzij geschoven, Spotify gaat aan, en ineens staat ze daar te swingen op niemand minder dan Snoop Dogg. Het zijn momenten als deze waarin De laatste paar dagen uitblinkt. De intimiteit die tussen Rein en Engeltje ontstaat zou niet moeten gebeuren – hij heeft nog maar kort te leven, zij is in functie en heeft een gezin – maar het overkomt hen. De pogingen die ze doen om met elkaar te communiceren zijn voorzichtig, ietwat onhandig, maar altijd oprecht en kwetsbaar.

Dit alles vindt plaats in een ruimte waar tijd lijkt op te rekken en in te krimpen. De vormgeving van Lidwien van Kempen en de gestileerde regie van Daria Bukvić werken hier mooi samen. We zien een steriel mintgroene kamer zonder ramen. De hemel is het niet, maar helemaal aards is het ook niet. Tussen een vertrek en opkomst van Engeltje zitten tijdsprongen van dagen. De enige tijd die er toe doet, zijn de korte pauzes die Rein en Engeltje met elkaar doorbrengen. Veel tijd hebben ze niet, maar de uren die ze nog rest worden intens beleefd.

Foto: Martijn Beekman