Elf kuub brandhout krijgt voorlopig geen open haard te zien, maar een theaterzaal vol publiek. De Italiaans-Belgische Claudio Stellato en zijn mannen laten zien wat je allemaal met hout kan doen. La cosa is een originele voorstelling, die uitstekend past in het Rotterdamse festival Circusstad, waar het oude circus zoekt naar nieuwe verhalen en originele verbeeldingen.

Je kunt er een hoop van maken, een menhir, een bed, een boog, en je kunt er zoveel mogelijk van op een mannenlichaam stapelen. Julian Blight, Mathieu Delangle, Valentin Pythoud en Claudio Stellato zijn creatief met hout. Al die vormen staan op het podium – voor de gelegenheid midden op het toneel van de Rotterdamse Schouwburg, met de toeschouwers eromheen.

Van de meer dan manshoge menhir worden vanuit binnen de bovenste houtjes verwijderd. Van het bed vallen de buitenste houtjes, die rechtop tegen elkaar staan, om. Dan komt ook de hoop tot leven. De man met het hout op zijn romp en benen wiebelt zonder hout te morsen. Hoeveel houtjes kun je uit het bed halen voordat de man die erop ligt er vanaf valt? Dan wordt ook de boog zorgvuldig afgebroken. Als alle vormen zijn neergehaald en al het hout energiek is herschikt tot een grote chaotische hoop, wordt er bovenop die hoop weer een torentje gebouwd. De mannen gooien zichzelf en elkaar erop. Ze pulken met veel liefde houtjes uit constructies, laten die met veel plezier instorten en rangschikken de ontstane chaos opnieuw. Mikado voor gevorderden.

Deze mannen houden van hout. La cosa lijkt wel een grote Hornbachreclame. Hout ruikt lekker en het klinkt goed, als een enorme gedeconstrueerde xylofoon. Daarom heeft de voorstelling ook geen muziek nodig. Ook houthakken geeft een goede beat, zeker als de vier mannen tegelijk ritmisch een boom te lijf gaan. Steve Reich had er een compositie voor kunnen schrijven.

La cosa is een mooie mix van objecttheater, een ruige vorm van acrobatiek en clownerie (doe alles, en vooral de eenvoudigste dingen, zo ingewikkeld mogelijk). De voorstelling appelleert aan de diepmenselijke behoefte om te stapelen (ga maar eens zitten aan een beek vol platte stenen) en brengt het menselijk gedoe treffend in beeld: spelen, opbouwen, afbreken, uit de puinhopen weer iets nieuws maken en geloven dat het altijd beter kan. Beckett, maar dan met hout.