Is het de U van utopia, de moderne U van you of de U waarmee God wordt aangesproken? In La Commedia heeft Emio Greco | PC het met lampen verlichte hellepoortje uit de voorstelling Hell eigenwijs omgedraaid en tot letter gebombardeerd. Veel meer terugkerende elementen zijn er uit eerdere voorstellingen; de gitaren van Popopera, de clownsneuzen uit In Visione en het heldere glitterpak uit You Paradiso. Het zijn slechts een paar details uit een eclectische performance, die vooral doet denken aan een variété circusshow, compleet met spreekstalmeester.

La Commedia is de  apotheose van een serie voorstellingen gebaseerd op Dantes La Divina Commedia en kent een heldere structuur. Zeven dagen passeren de revue. Gekleed in theatrale, carnavaleske  kostuums vertegenwoordigen de dansers ieder niet alleen een dag van de week, maar ook een deugd en een zonde. Een parafraserende bonte muziekcompositie leidt hen door de wirwar van emoties. De ernst duurt nooit lang, clichés en knipogen mogen er zijn. Elke dag is een act op zich, niet alleen voor het publiek in de zaal, dat ook nog even mag meedoen. Het is ook een pure show off tussen de dansers onderling.

Sommige solo’s verwijzen naar circusacts zoals het messenmeisje van danseres Sawami Fukuoka, of het goddelijke paard van Suzan Tunca, met baard. Het acrobatennummer van danser Dereck Cayla transformeert onverwacht in een travestieact en zo zijn er vele theatrale gedaanteverwisselingen. Shockerend maar ook grappig is de zondagse Emio Greco. Met zijn hoofd vol rode neuzen en vingers van slingers neemt hij onder begeleiding van kerkklokken het misdienaartje Maandag tot zich. Oh God! Het zwaar beladen onderwerp mag er even zijn om dan snel weer te verdwijnen in het theatrale geweld. In het dansante circus van Emio Greco | PC worden deugd en zonde, hemel en hel, kunst en kitsch knap gesmeed tot een weapon of survival.