De voorstelling Know Me (12+) van BonteHond loopt op twee benen. Het eerste been is het verhaal van de scholier Joep die iets anders wil zijn en doen dan zijn klasgenoten. Het andere been zijn de vertolkingen door performer Floyd Koster van het werk van de in 1983 gestorven Klaus Nomi (‘Know Me’), die met zijn mix van opera, popmuziek en extravaganza een voorloper was van Madonna en Lady Gaga.

Het verhaal van Joep is al eens eerder verteld. Het is het verhaal van een Billy Elliot die tegen alle moeilijkheden in blijft dromen om te dansen, het is het lelijke eendje dat een zwaan wordt, het is kantoorklerk Walter Mitty die er in zijn dagdromen meerdere geheime levens op nahoudt. Joep Hendrikx speelt de kwetsbare en dappere Joep zonder larmoyant te worden en niet zonder intelligentie. Maurits van den Berg speelt alle bijrollen, van de pestkop (razend echt), tot de moeder (erg leuk) en haar psychotherapeut (glibberig eng) en is met zijn spel in staat de hele voorstelling over te nemen.

Wie ook de voorstelling dreigt over te nemen is Floyd Koster als de performer Klaus Nomi. Hij zorgt voor een verschijning from outer space waarbij het leven in elk klaslokaal verbleekt. De live gezongen liederen (ze ‘liedjes’ noemen zou ongepast zijn) halen Joep weg uit zijn dagelijkse leven. Die luistert er gebiologeerd naar alsof hij engelen hoort zingen. De optredens worden door een reeks van decorwisselingen tussen het verhaal geduwd. Het decorbeeld kent weinig, maar zeer geraffineerd aangewende middelen. Laat dat maar aan BonteHond over.

De ode aan het non-conformisme of escapisme wordt door BonteHond erg leuk verteld, maar is als verhaal wat pover om de hele voorstelling te vullen. De aanvulling door het zingen van Klaus Nomi/Floyd Koster verhoudt zich ertoe als slagroom op een zure haring. Allebei even lekker, maar mengen laten ze zich niet. Het is het kibbelen met je moeder versus de hemelse zangmelodieën. Het is de wrede wet van het schoolplein versus het wegzwijmelen door Joep bij het theatrale optreden van zijn held. Met die tegenstelling heeft René Geerlings te weinig gedaan in de voorstelling. Het blijven gescheiden werelden.

Foto: Kamerich & Budwilowitz/EYES2