Kitsune is Japans voor vos. In de oosterse mythologie kan het dier zich als mens vermommen. In sommige legendes en sprookjes gebruikt het die kracht om mensen te bedriegen, in andere om op te treden als trouwe beschermer, vriend of minnaar. In Kitsune van het Amsterdamse Likeminds is actrice Khadija Massaoudi het allemaal.

Massaoudi speelt een vosje dat de controle over haar manipulatieve krachten duidelijk kwijt is. Ze transformeert snel van een sexy verleidster op hoge hakken naar een wrede minnares en een slachtoffer dat ongelukkig met haar hoofd tegen de muren bonkt. Bij al deze rollen behoudt ze ook nog dierentrekjes. Ze huilt als een wolf, klemt een stuk rauw vlees tussen haar tanden of vouwt haar vingers tot pootjes.

De oorzaak van alle verwarring lijkt een mysterieuze man (Mustafa Duygulu), die haar op een dag in een café oppikte en daarna niet meer losliet. Hij is al even ongrijpbaar als zijn prooi. Soms een zielig jongetje, dan weer macho. Als een filmster noemt hij zichzelf Dynamiet en het vosje Cleopatra.

De vrouw en de man verrassen, bespugen en aanbidden elkaar. Ze halen het mooiste en het lelijkste in elkaar naar boven. Maar wat er precies tussen hen aan de hand is, laat de voorstelling in het midden. De tekst, die Massaoudi zelf schreef, legt weinig uit en bestaat vooral uit dubbelzinnige oneliners als: ‘Ik maak je kapot, maar wel op een romantische manier.’

In hun afstandelijke spel geven de acteurs ook weinig prijs. Nergens is tussen hen een chemie te bespeuren die hun samenzijn nog zou kunnen verklaren. Hetzelfde geldt voor al hun gekke dansjes en liedjes.

Ondertussen schreeuwt op de achtergrond de live muziek van het Japanse popduo The Nobis om aandacht. Op synthesizer en gitaar imiteren ze het getokkel van een Japanse traditionele koto. En met hun blije electropop en kleurrijke punkoutfits zijn ze een vrolijke tegenhanger van al het geweld op het toneel. Ze zijn erg leuk, maar ook erg aanwezig.

Alles bij elkaar is Kitsune een wat rommelige voorstelling geworden. In het begin maakt dat het geheel nog tot een spannende puzzel, maar als na drie kwartier plots het zaallicht aangaat en de voorstelling zonder enige ontknoping al afgelopen blijkt, laat dat toch een onbevredigd gevoel achter.

(foto: Jean van Lingen)