Een voorstelling over lammetjes in de wei, rupsen die vlinders worden en verliefdheid? En dat met poppen? Kan het nog zoetsappiger? Het lijkt het recept voor een uiterst voorspelbare jeugdvoorstelling, maar Theater Gnaffel en Mark Haayema weten er drie kwartier muzikaal poppentheater met inhoud van te maken.

Vorig jaar had Theater Gnaffel veel succes met Oma, mag ik mijn pop terug, een even aangrijpende als komische voorstelling over dementie. Verantwoordelijk voor de prachtige theatertekst was kinderboekenschrijver Mark Haayema. Ook Joep!, de nieuwe voorstelling van Gnaffel, is op een van zijn boeken gebaseerd. De tekst is alleen veel luchtiger. Ditmaal is de bewerking van Pieter Vrijman, Haayema de regisseur.

Centraal staat het lammetje Joep die iets belangrijks te vertellen heeft. Maar hij stottert, en dat wordt alleen maar erger als hij zenuwachtig of opgewonden is. Alle dieren in de wei willen wel naar hem luisteren, maar hebben of geen tijd – een eekhoorn met smetvrees moet de hele boom nog schoonmaken, een haas is druk op zoek naar de biet – of maken voordat Joep is uit gestotterd zijn zinnen af en geven daar een eigen draai aan. Daarnaast maken we kennis met een mompelende mol, die als een mystieke handoplegger alleen maar wil voelen, kibbelende egels en de ‘alwetende verteller’: een rups, die constant aan het eten is en dus verandert: ‘Ik ben maar een simpele pop. Ik weet alles, maar val mij er niet mee lastig.’

Voor het publiek is dan al overduidelijk dat Joep vlinders in zijn buik heeft en verliefd is op het coole lammetje Dirk. Maar zelfs Joeps vader en moeder willen niet luisteren. ‘Toen ik zo oud was als jij, zat ik ook al achter meisjes aan’, lacht zijn vader. Alleen Dirk laat Joep aan het eind van de voorstelling wel uitpraten. ‘Chill’ is zijn reactie en samen gaan beide lammetjes naar de wolken kijken.

Een ontzettend simpel verhaaltje, maar tegelijkertijd is het razendknap hoe heel subtiel een handicap, grote emoties en homoseksualiteit aan de orde komen zonder ook maar een seconde belerend of uitleggerig te zijn. Dankzij de geweldige timing van Yalan Lips en Aniek Stokkers komen de poppen van Elout Holl overtuigend tot leven. Daarbij worden ze geholpen door de muziek van Jan Paul de Bondt, van het funky ‘Zoek de biet’ tot het dromerige ‘Als wolken konden praten’. Het eindresultaat is een meer dan vermakelijke voorstelling voor de allerkleinsten.

Foto: Erik Franssen