‘Ik houd van uw man en uw man houdt van mij.’ Yana windt er geen doekjes om in haar eerste mailbericht aan Helen. Yana heeft Helens man veroverd, maar zal die enkele maanden later weer kwijtraken aan Iris. Jaloezie is een vermakelijke komedie van de Duits-Argentijnse schijver Esther Vilar over de strijd van drie vrouwen om een en dezelfde man.

Anne-Wil Blankers is Helen, succesvol advocaat en de zestig gepasseerd. Zij blijft van de drie vrouwen het meest in balans en verliest zich niet in te grote emoties. Dat kan bepaald niet gezegd worden van Yana, de 43-jarige ontwerper.  Anneke Blok speelt haar met goed gedoseerde hysterie. De 25-jarige Iris is yogalerares en boeddhiste. Haar personage, gespeeld door Hannah Hoekstra, krijgt van Vilar vooral karikaturale trekjes mee.

Net als Emmi@Leo van Daniel Glattauer, bestaat Jaloezie niet uit dialoog, maar uit gesproken mailberichten. In Emmi@Leo spelen de acteurs alleen met hun gezicht naar de zaal en reageren niet direct op elkaar, waardoor je op afstand blijft. Maar de mailberichten in Jaloezie voelen vanaf het begin aan als heuse gesprekken.  Jaloezie is een veel beter geschreven tekst en ook spel en regie (Mette Bouhuijs) zijn hier geloofwaardiger. Het openingsbeeld is prachtig. We zien een enorme rode bank van wel tien meter breed met Helen uiterst links en Yana uiterst rechts. Soms zitten ze wat dichter bij elkaar, dan weer naast elkaar of met Iris in het midden.

De drie vrouwen met hun boosheid, verdriet en wanhoop bevinden zich in een carrousel van zielenpijn die een komische en intelligente inkijk geeft in de instincten van vrouwen en van mannen. De personages gaan zich niet louter te buiten aan scheldpartijen of venijnige vernederingen, maar hebben ook oog voor de positie van de ander. Zo leef je soms mee met Yana en dan weer met Helen. Een van hen blijkt de morele winnaar.