Tijdens de STRP Biënnale in Eindhoven, dat deze editie het thema ‘Senses & Sensors’ draagt, is de bezoeker regelmatig zelf performer en ervaart hij aan den lijve hoe de wereld verandert onder invloed van technologie. Amy Rose en May Abdalla vormen samen het duo Anagram en in MU artspace presenteren zij hun installatie Door into the Dark. De vraag hoe de zintuigen op scherp kunnen worden gezet was onderwerp van allerlei installaties en performances in het ervaringstheater de afgelopen jaren. Vaak wordt daarbij de nadruk op visuele perceptie gelegd, maar in Door into the Dark is het lichaam het ijkpunt. Het wordt ingezet om de wereld te herontdekken en interpreteren.

Door into the Dark is precies wat de titel belooft. Nog een beetje gedesoriënteerd keer je na ruim veertig minuten terug in een bekende omgeving, de wachtkamer waar een volgende bezoeker zit zonder enig benul van wat er komen gaat. Wat is er achter die deur waarachter alles in een zwarte leegte oplost?

Veertig minuten ben je alleen terwijl een geblindeerde bril je ieder zicht ontneemt. Op blote voeten en met tastende vingers betreed je een labyrinth waar je langs een koord je weg met bochten en hoogteverschillen vindt. Waarschijnlijk geeft de geruststellende stem die uit de koptelefoon klinkt vertrouwen. Het is opvallend hoe snel je eraan went om een volstrekt onbekende omgeving op de tast tegemoet te treden.

Even is er verwarring. Want met het onverwachte einde van het touw is ieder referentiepunt in de ruimte verdwenen. Tot de stem – precies op dat moment – je toespreekt en weer houvast biedt. Nu het lichaam is gewend, dwingt de installatie je meer risico te nemen. Verschillende landschappen passeren. Uiteindelijk draait – aanvankelijk bijna ongemerkt – het perspectief.

Door into the Dark leunt niet alleen op de zintuiglijke beleving. De persoonlijke verhalen van verschillende mensen die door de koptelefoon klinken versterken het besef ervan. Je kunt hun ervaringen op een directe, fysieke manier delen. Wat betekent het om van het een op het andere moment blind te zijn? Hoe construeer je zelf een nieuwe wereld met behulp van lichaam en geest? Nu de hele aardbol met technologie in kaart is gebracht, waar kun je nog verdwijnen? Hoe is het om je verloren te voelen? Kan een gapende diepte aantrekkelijk zijn? Door into the Dark weekt je voorzichtig maar vastbesloten los van vastgeroeste – en vaak onbewuste – patronen waarmee we onze omgeving opnemen.

Door precies op het snijvlak van de persoonlijke ervaring van een ander en de eigen ervaring te laveren, daagt Door into the Dark je uit keuzes te maken en je tegelijkertijd kwetsbaar op te stellen. Er is allemaal goed over nagedacht en voor wie de weg toch kwijtraakt, komt er uit het niets een helpende hand. Dat degene die ik na drie kwartier vanuit de wachtruimte zachtjes naar binnen duw enigszins huiverig over de drempel stapt is begrijpelijk. Hopelijk komt ook hij drie kwartier later lichamelijk opnieuw opgestart terug.

Foto: Teun van Beers