Het Rotterdamse Maas theater en dans kon het Eurovisie Songfestival natuurlijk niet aan zich voorbij laten gaan. En dus pakken Carmen van Mulier en Gianni Noten groots uit. Wat heet: met 36 miljard kijkers en deelnemers van zes planeten is Intergalactic Superspace Songfest een waar mega-evenement, dat ondanks een klein technisch probleempje – een deelnemer zit met zijn vortex vast in de vierde dimensie – soepel verloopt.
Van Mulier en Noten presenteren dit intergalactische songfestival en vertellen bij aanvang hoe het publiek voor de verschillende deelnemers kan applaudisseren door het universele tikken met twee vingers op je neus en een vinger op je oor. Eigenaardig, maar ook de verschillende kandidaten hebben allemaal zo hun eigenaardigheden. De een wordt opgegeten als hij niet wint, een ander heeft een brein van honderdvijftig kilo en heeft een enorm superioriteitsgevoel richting aarde, op weer een andere planeet lopen ze niet, maar poppen en locken ze, enzovoorts. De vertegenwoordigers van planeet aarde blijken uit onvrede over al die verschillende culturen te zijn vertrokken naar een lege planeet, naar een ‘blanco Holland, gewoon zoals het ooit was.’ Lastig is wel dat bestellingen bij de Chinees of Turkse bakker er lichtjaren over doen hen te bereiken.
Knap is hoe de verschillende optredens dankzij Loes Korten en de draagbare sculpturen van Daphne Karstens visueel totaal van elkaar verschillen, net zoals de muziek van Jimmi Hueting de uitersten van het Eurovisie Songfestival spiegelt in gladde RnB, volkomen over de top metal, volksmuziek, eurodance en opera. Buitenissige kostuums ontbreken niet en uiteraard komt net als bij het Eurovisie Songfestival voordat we mogen stemmen ook de winnaar van vorig jaar aan bod. Deze alien beklaagt zich over het gegeven dat hij al tachtig jaar in alle films en series in zijn eentje ‘de alien’ moet spelen: ‘Op aarde casten jullie gewoon totaal niet divers.’ Stemmen doen we door de kleur van onze favoriete planeet voor de camera te houden en na veertig minuten is de winnaar bekend, die geheel volgens songfestivalregels het winnende lied nogmaals ten gehore brengt.
Onder de noemer ‘Fris’ biedt Maas theater en dans jonge makers de kans om eenmalig iets geheel nieuws te bedenken en te spelen voor familiepubliek. Van Mulier en Noten grijpen die mogelijkheid met beide handen aan om verschillende disciplines met elkaar te verbinden en optimaal gebruik te maken van het spelen van een voorstelling via Zoom. De verwijzingen naar actuele thema’s als xenofobie en diversiteit zijn weliswaar weinig subtiel, net als de verhalen van de deelnemers, maar sluiten daarmee aan bij het Eurovisie Songfestival dat het immers ook niet van subtiel moet hebben. Intergalactic Superspace Songfest is zo een meer dan vermakelijk voorprogramma voor ’s werelds grootste liedjeswedstrijd. Het begin van een jaarlijkse traditie?
Foto: Fred Ernst
