In Infinity Chan onderzoekt regisseur Eva Line de Boer de radicale wereld van het internet. Hoe beïnvloedt het ons en hoe raken we erin verstrikt? Het prachtig vormgegeven concept geeft ons een inkijkje, maar blijft ook keurig op afstand.

Het gegeven is helder. Een meisje is op zoek naar sporen van haar overleden tweelingbroer en belandt op het radicale internetforum ‘Infinity Chan’. Als in een ware detective volgen we de stappen die ze maakt. We zien eerst alleen de teksten die ze weifelend intikt op het scherm en horen haar in zichzelf praten. Daarna pas opent op ingenieuze wijze de strak vormgegeven ruimte waarin ze zich bevindt, en krijgen we haar te zien.

Net als in al haar voorstellingen is regisseur Eva Line de Boer vormgericht. Het decor (scenografie Tim Vermeulen) is een multifunctionele kamer met fitnessfiets. De ruimte kan – heel symbolisch – niet alleen openen en sluiten, maar kent ook nog andere variaties. Bekleed met een dikke, verende witte stof, lijkt het tevens een levensgroot kussen.

Hier volgen we het meisje (Jessie Wilms). Af en toe rolt ze heen en weer over de bekleding, een ander moment hangt ze haar lichaam over de fiets. Dan richt ze zich weer op haar onderzoek op de computer van haar broer. We zien hoe ze verder scrolt en zijn getuigen van een proces waarin ze langzaam de realiteit verliest.

Amerikaanse forumkanalen als 4chan en 8chan, ofwel infinity chan (nu opererend onder de noemer 8kun), zetten zich af tegen het nep-positivisme waar fora als Facebook en Instagram bol van staan. Hier kun je echt je ei kwijt, zo is de boodschap, en hoef je zaken niet te verhullen. Mensen spuien er dus zonder pardon hun mening en die is vaak ongenuanceerd. Porno, fascisme, homohaat; je komt het hier ongecensureerd tegen.

Tegelijkertijd is het ook een web waar enthousiaste fans zich scharen en een eigen wereld creëren rond iconen uit films als My Little Pony. De voorstelling gaat ermee aan de haal en toont in een prachtig geëdit beeldenspel hoe lieflijke pony’s in een handomdraai kunnen transformeren tot monsters. Voer voor een nieuw drama zo blijkt!

Infinity Chan geeft inzicht in de verslavende werking van dergelijk fora en laat zien hoe een en ander kan escaleren tot massahysterie. Voor ondergetekende, vrij onbekend met zulke fora, ging er wel een wereld open. Een reeks xxx-en vervangt de onverantwoorde teksten.

Die politieke correctie is ook voelbaar in de inleiding en het nagesprek, bewust geleid door De Boer zelf. Waarom ze dit doet, legt ze haarfijn uit. Maar hoe mooi vormgegeven ook, in zijn politieke correctheid – het wat braaf gekaderde verhaal incluis – blijft Infinity Chan op afstand. Nergens grijpt de voorstelling je echt bij de strot. De discussie die de voorstelling na veel onderzoek probeert te ontlokken belandt dan ook vooral in het wat geforceerde nagesprek.

Foto: Bart Grietens