Dansateliers in Rotterdam is een van de weinige overgebleven broedplaatsen voor talentontwikkeling in dans en choreografie. In de kweekbak ontwikkelden Jonas Frey en Joseph Simon hun speelse dialoog Infinite Games. Daar spat inderdaad het plezier in bewegen vanaf.

Een Duitse (Jonas Frey) en een Franse danser (Joseph Simon) vonden elkaar op de ArtEZ Dansacademie in Arnhem. Daar kwam bij dat ze allebei een klap van de hiphopmolen hebben gekregen. Zoals veel meer choreografen combineren ze hun b-boy moves met inzichten uit de moderne dans.

Als je binnenkomt, zijn ze die moves al aan het oefenen. Het geeft de voorstelling een sfeer van werk in uitvoering; Frey en Simon houden dat speelse, onderzoekende de hele voorstelling vol. Op de vloer zijn witte lijnen geplakt, die lijken op takken, maar ook in een frivole spiraal kunnen eindigen. Je kunt er overheen balanceren, als in een kinderspelletje. Dat wordt nog spannender en vrolijker als je rolletjes tape gebruikt als stapstenen.

Het zijn typerende voorbeelden van hoe deze sympathieke dansjongens te werk gaan. Op bordjes staan uitgangspunten. Bij ‘cross’ gaan ze aan het werk met gestrekte en hoekige armen. ‘Circle’ zorgt uiteraard voor draaiende bewegingen en bij ‘follow’ gaan ze achter elkaar aan.

In een eerder stadium heette de choreografie van de Frans-Duitse alliantie A Playful Dialogue, maar die titel is veranderd in Infinite Games. Aan het eind van de voorstelling blijkt de herkomst daarvan, als ze achteloos het boek Finite and Infinite Games, a Vision of Life as Play and Possibility van James P. Carse laten slingeren. Wat is het verschil? Eindige spelletjes hebben regels, een tijdsduur, winners en verliezers. Leukere spelletjes zijn van de oneindige variant. Onderweg kunnen de regels en de afspraken veranderen, als het spel maar doorgaat.

Je kunt spelletjes doen met lopen, met handen, met de kaders die je armen kunnen vormen, noem maar op. Attributen helpen daarbij. De lijnen en rolletjes, maar ook de zeiltjes waarop ze zich aan het begin opwarmden. Die kunnen dienen als cape, maar ook als tentjes. Met de mannen eronder schuiven ze door de ruimte. Peter Hinz en Steffen Dix zorgen met hun gevarieerde muziek weer voor nieuwe impulsen.

Frey en Simon blijven verkennen, uitproberen en experimenteren, en lijken regelmatig blij verrast door hun eigen ontdekkingen. Die kunnen voortkomen uit hun hiphopachtergrond, maar zoals het hoort bij oneindige spelletjes laten ze zich ook daardoor niet begrenzen. Verwacht geen strak dramaturgisch concept, maar wel veel plezier.

Foto: Lys Y Seng