Zo zou je best wel wakker willen worden: zingend onder een warm dekbed. En oeps, slik, dan zwemt op de golvende klanken zo een goudvis je mond binnen en kleuren je beige sokken oranje. Maar ja, dan piept je horlogewekker, roept kantoor, rinkelt de telefoon en voor je het weet zit je vast in de tredmolen van alledaagse verplichtingen. En als je dan ook nog een controlfreak bent, alleen woont en de rekeningen je boven het hoofd groeien, is een warm bad niet meer voldoende om de stress van je af te spoelen. Dan raak je vast, slaap je slecht en slaat je hoofd op hol.

In de jeugdtheatervoorstelling IK… eh ik (6+) pakt Het Houten Huis met Nordland Visual Theatre best een pittig thema bij de lurven. Al wordt er nauwelijks in gesproken, het is duidelijk dat de mannelijke hoofdpersoon tegen overspannenheid aanzit. Nu gaat dit beeldende muziektheatergezelschap uit Groningen zelden zware kost uit de weg. Eerdere voorstellingen gingen over het verlies van een dierbare (Adios, 2010, 6+), de angst voor een klimaatramp (Ruimtevlucht, 2019, 8+) of het chagrijn van burenoverlast (Muziek van beneden, 2015, 4+). Maar de ongebreidelde fantasie waarmee de makers al dit soort levenspijn voor jong en oud voel- en behapbaar maken, zorgen voor een wonderbaarlijk knap evenwicht. Met het ludieke decor als spil. Zo ook in IK… eh ik, in regie van Elien van den Hoek.

Het huis van de man rolt en tolt als een tredmolen. Zijn toilet wordt badkuip, zijn voordeur een aquarium. Luikjes en roosters geven (muzikale) geheimen prijs, met dank aan de alerte stagiaire Daan Hamel. Hij huist in het decor als speels, troostend en ondeugend alter ego van hoofdfiguur Martin Franke. Die levert een krachttoer door met knappe timing al musicerend met huisraad door het draaiende huis heen te marcheren; hij verkleedt zich van pyjama naar regenjas, warmt een afhaalmaaltijd op en snijdt een pepertje, laat scheten en neemt een bad, zoekt zijn sleutels en converseert met zijn goudvis. Ondertussen maakt Franke ons onverbiddelijk deelgenoot van zijn nakende overspannen toestand, inclusief wanen. Ai, wéér die stem in die rinkelende telefoon.

En net als je denkt, oef, best zwaar, geeft het draaidecor een nieuwe verrassing prijs en volgt na een klein uurtje toch die wonderbaarlijke ontsnapping. De zee roept, de vrijheid lonkt, zowel voor de opgeluchte hoofdpersoon als zijn zingende goudvis. Mooi hoe dan blauw en oranje de bruintinten in het kopergroenen decor overspoelen.

Foto: Moon Saris