Een luide kraak weerklinkt. Langzaam verschijnen er digitaal geprojecteerde barstjes in de uit drie schotsen opgebouwde ijsberg op het podium. Vijf in dierenbont verpakte toeristen hakken, trappen en slaan op het ijs. ‘Doe normaal!’, roept een jongetje meerdere malen wanhopig vanuit de zaal. Maar ze gaan gewoon door. IJs heeft aantrekkingskracht op de avontuurlijke mens. Maar wat zijn daar de consequenties van? In IJspaleis laat jeugddansgezelschap Plan-d zijn publiek kennismaken met de wondere wereld van ijs, zonder moeilijke vragen uit de weg te gaan. 

In sneltreinvaart neemt de reisleider van d-reizen (snapt u ‘m?) vier toeristen en het publiek mee naar het ijs. En daar kun je geweldige feestjes bouwen. Felle discolichten zetten wilde dansmoves in het licht. ‘We all want ice, but no one wants to pay the price’, zingen ze vrolijk. Die frase, geënsceneerd tussen feestende toeristen, maakt in één keer duidelijk waar de problematiek ligt van al dit ijstoerisme.

Waarom de bijna bevroren toeristen vervolgens in vijf pinguïns veranderen, is een raadsel. Maar in mooie simpele, doeltreffende bewegingen glijden, zwemmen en waggelen ze opeens als pinguïns door hun pinguïnleven. Ze worden verliefd, ze maken ruzie, ze redden elkaar van de bevriezingsdood en ze vluchten voor ijsberen.

Die kleine avontuurtjes zorgen voornamelijk voor korte spanningsbogen. De vaart die de voorstelling tot dan toe beheerste, vlakt daarmee enigszins af. Hoe de gebeurtenissen in de pinguïnlevens in relatie staan tot het geponeerde probleem van milieuvervuiling, komt pas naar voren tegen het einde van de voorstelling wanneer een door mensen achtergelaten koelbox de pinguïns in gevaar brengt.

Het kijkplezier is er niet minder om. Choreograaf Andreas Denk creëerde een heldere bewegingstaal, doeltreffend in haar simpliciteit. Met kaarsrechte benen en de armen langs het lichaam, waggelen de pinguïns in eerste positie over het podium. Dat pinguïns ook goed kunnen zwemmen, laten ze zien wanneer ze via een golvende beweging vanuit het hoofd de grond bereiken en op hun buik het water trotseren.

De mimiek maakt het geheel grappig en aandoenlijk. Met getuite lippen, waar af en toe een luide pinguïnschreeuw uit komt, bewegen ze hun hoofden met een scherpe wending richting alles wat hun aandacht trekt.

De vele humoristische scènes maken de serieuze boodschap tot slechts een ondertoon en de vertraging van de spanning minder storend. Want zeg nou zelf, het is toch hilarisch wanneer een slapende pinguïn met één welgemikte schop van haar ijsschots geduwd wordt? Simpelweg ontroerend zijn de twee verliefde pinguïns die elkaar een Eskimokus geven.

Plan-d wijst kinderen en volwassenen op hun verantwoordelijkheid om goed voor de aarde te zorgen, door te tonen wat voor effect hun gedrag heeft op andere aardbewoners. De veelheid aan humor en capriolen van de pinguïns voorkomt overdreven moralisme; IJspaleis toont simpelweg de problematiek. Het publiek kan zijn eigen conclusies trekken. Of anders wel uit de reactie van het jongetje dat er op wees dat ijs kapot maken echt niet normaal is.

Foto: Leo van Velzen