Op de website van De Toneelmakerij kan het publiek van de drietalige coproductie I/ik/eg een korte persoonlijkheidstest doen. Lijk je meer op de egocentrische Narcissus of op zijn tegenpool Echo, die zich in de Griekse mythe aan zijn voeten werpt? De voorstelling, een initiatief van The European Theatre Convention, laat zien hoe contactarm jongeren in de liefde kunnen zijn.

Schrijver Oscar van Woensel liet zich inspireren door jongeren uit Noorwegen en Nederland, die speciaal voor dit project een serie interviews en filmpjes maakten over hun hang naar succes en angst om te falen. Eeuwig jong, slim, snel en mooi zijn, met een recordaantal volgers op Twitter en nooit een bad hair day? Of toegeven dat je niet weet wat je wilt en dat je soms huilend in slaap valt? Van Woensel vervlocht dit dilemma met de mythe over Narcissus en Echo en het resultaat is een scherpe tekst over de vraag wie je bent in de ogen van anderen en wat je ware identiteit is.

De enscenering van Jonas Corell Petersen van Det Norske Teatret, die in 2011 de European Fast Forward Award won, is speels, losjes en vol sterke beelden, maar emotioneel blijft het aan de oppervlakte. De vormgeving is een vondst en biedt de ideale omgeving voor een narcist. Alles op het toneel spiegelt, van de discobal aan het plafond tot de glittergordijnen langs de wanden en de vijver in de vorm van een trampoline. De opkomst van twee goedgebouwde jongens met ontbloot bovenlijf, die onder het uiten van dierlijke lokroepen tussen de glittergordijnen naar voren stappen, is vol testosteron. ‘Oh, my god!’ roept een meisje in het publiek en opgewonden gegiechel golft door de zaal. Twee acteurs en een actrice spelen en vertellen over de mythe en hun eigen intieme gedachtewereld. Keja Klaasje Kwestro, Chiem Vreeken en Oddgeir Thune weten het spreken in drie talen humoristisch in hun spel te integreren. De een geeft commentaar op de tekst van de ander en ze imiteren elkaars Noors-Nederlandse of Engels-Noorse accent.

Het geheel is een losse, performanceachtige collage van fragmenten uit de mythe, persoonlijke associaties en reflecties op de actualiteit. Nu eens maakt dit de voorstelling origineel en sprankelend speels, dan weer is het storend en lijken de acteurs nog in de repetitiefase te zijn.

Echte narcisten zien hun medemens als een handig verlengstuk van zichzelf. In de liefde kan dit spannende conflicten geven, maar die vlammen in deze voorstelling niet op. Anders dan in de mythe is ook de liefde van Echo gekunsteld en die nieuwe draai aan het verhaal geeft een actueel tijdsbeeld van contactarme jongeren.

Echo eist van Narcissus dat hij aan haar droombeeld voldoet, ook als hij ongenaakbaar blijft. In een schrijnende scène blijft zij hem maar bespringen, als een stalkende acrobate. In haar enthousiasme jaagt Echo hem op en uiteindelijk jaagt ze hem weg. Alleen blijft zij achter op het toneel, met een plastic narcis in haar hand.

(foto: Dag Jenssen)