Is het een vogel of een meisje? Ze heeft vleugels in plaats van armen, maar ze heeft ook beentjes. Ze kan vragen om een bietieriemietje miet piendiekies, maar eet nog liever insecten. Iep!, naar het boek van Joke van Leeuwen, was al verfilmd en is nu ook in het theater te zien.

Joke van Leeuwen heeft voor kinderen (en de laatste tijd ook voor volwassenen) veel moois geschreven. Iep! is een van haar klassiekers. Het boek uit 1996 werd volop bekroond en vertaald. En zelfs verfilmd. Tom Sijtsma maakte een bewerking voor toneel, waarin hij hét probleem handig ontwijkt: hoe zet je het vogelmeisje op de planken? Voor de film werd daar een ontroerend Canadees minimeisje voor gevonden met een bijzonder soort dwerggroei. Sijtsma laat het verhaal simpelweg beginnen als het vogeltje uitvliegt. Want dat doen vogeltjes. Met een kopje en een lap laten ze het meisje optreden in hun herinneringen.

Waar komt ze eigenlijk vandaan? Vogelliefhebber en vogelhuisjesbouwer Warre (Gerold Guthman) vond haar onder een struik. Met zijn vrouw Tine (Ottolien Boeschoten) voedt hij het bijzondere wezentje op. Ze noemen haar Viegeltje – ze kan de o niet zeggen, maar zegt wel graag ‘iep’. Aan het begin van het stuk kijken ze in de verte, waar Viegeltje in verdwenen is. Het stuk bestaat uit hun fantasieën over waar hun tijdelijke dochtertje terecht zou kunnen komen: bij een meisje die haar als speelgoed wil, bij een redder die haar uit de dakgoot vist, in een horstel (‘hotel’ corrigeren de kinderen in de zaal behulpzaam, maar het gaat er ook om herstel, vandaar) bij een jongen die gefascineerd is door spoken. Ook dat is een handige oplossing: zo heb je voor het verhaal niet meer dan twee acteurs nodig.

Die handig uitgeklede versie van het boek overleeft ook met twee acteurs, omdat er op talig gebied altijd wat te genieten is bij Joke van Leeuwen en omdat de ervaren Boeschoten en Guthman hun mannetje staan en goed overweg kunnen met de kinderen in de zaal. Ottolien Boeschoten vermaakte late luisteraars jarenlang in Nachtzusters op de radio, later was zij een vaste waarde in de Ons kent ons-rubriek van Man bijt hond. Gerold Guthman is al twee decennia een vaste waarde in het Nederlandse jeugdtheater: hij speelde bij een stuk of tien jeugdtheatergroepen.

Regisseur Bruun Kuijt compenseerde de versobering met veel woorden; er wordt wel heel veel gepraat in het stuk. Tine is nogal hyper. De voorstelling komt wat haastig over en mag in de loop van de tournee best meer rust krijgen. Hij wordt aangeboden voor kinderen van zeven-plus, maar kinderen van vijf kunnen er zeker ook plezier aan beleven. Ascon de Nijs maakte een mooi en flexibel decor waarin het vogelhuisjesthema zich nogal opdringt. Het resultaat is een degelijke, prettige voorstelling die tot en met mei te zien is.

Foto: Ben van Duin