In House of Strength, dat in première ging tijdens CaDance Festival, legt choreograaf Roshanak Morrowatian (Iran, 1989) zich voor het eerst toe op een groepswerk. Samen met vijf dansers verdiept ze zich in een eeuwenoud Perzisch ritueel: de Varzesh-e Pahlevani. Deze ‘heldensport’ wordt uitgevoerd in een arena in de Zurkhaneh, wat letterlijk ‘huis van kracht’ behelst. Uitgangspunt is om een beter mens te worden. Dit wordt bewerkstelligd door toewijding aan krachttraining, poëzie, muziek en spiritualiteit.

Blootvoets stappen de dansers rond in cirkelformatie. Kloksgewijs zetten ze de ene voet kruislings over de ander. Deze repetitieve handeling wordt bijgestaan door ritmisch trommelgeluid, dat steeds harder aanzwelt. Hoe luider de slagen des te sneller het voetenwerk. Daar worden – na een tergend lange opbouw – schuddende borsten en omlaag pompende handen aan toegevoegd. Uiteindelijk komt het tot een korte schouderschok battle tussen dansers Vainergill Thurnim en Deion Simon. Vooral Thurnim beweegt alsof haar leven ervan afhangt. Haar zwiepende dreads en enthousiasme werken aanstekelijk. Het is meteen het hoogtepunt van de verder enigszins kleurloze choreografie door de groep als geheel.

De setting, een achthoekig verlichte piste, is allesbehalve enerverend. Hoewel de dansers zich gedurende de voorstelling in en rondom dit ‘huis’ bewegen, schept de arena meer afstand dan verbinding. Niet alleen tussen de dansers, ook richting het publiek. Tijdens het groepswerk mist vooral oogcontact, al komt het herhaaldelijk tot korte aanrakingen op de momenten dat de dansers de arena verlaten.

De voorstelling valt uiteen in meerdere delen. Zo krijgt Sjaan Flikweert de ruimte om alleen, zittend binnen de piste, een gebarenalfabet te boetseren. Hele zinnen schrijft ze in de lucht. Haar handen vormen minuscule rimpelingen op het wateroppervlak van een denkbeeldige oceaan. In een ander gedeelte verbeeldt danser Reza Mirabi een op hol geslagen dier in een oerwoud dat langzaam te gronde gaat. De choreografie, een van grote sprongen, wordt bijgestaan door een indrukwekkend lichtontwerp van Loes Schakenbos. Bliksemschichten zetten de ruimte in lichterlaaie en waaien over in het geluid van bommenwerpers, of zijn het drones die de aarde infiltreren?

In het laatste gedeelte verrast Flikweert de zaal met een stevig staaltje storytelling. Ze neemt het hele speelvlak over. Ofschoon haar woordenstroom (poëtisch, ritmisch) ijzersterk klinkt, valt de ingelaste performance compleet uit de lucht. De belofte dat we een voorstelling over de kracht van verbinding gaan zien, wordt jammer genoeg niet ingelost. In House of Strength staan de dansers het sterkst op zichzelf, maar als groep ontbreekt het aan solidariteit.

Foto: Afagh Morrowatian