Hope She Was Worth It. De titel wasemt verbittering uit over een overspelig lief en belooft een afrekening. Sien Vanmaele stelt met haar cathartische mini-opera in dit opzicht niet teleur.

‘Weet ge nog?’ Plotseling begint de vrouw voor de microfoon te spreken. De dreigende soundscape en de duisternis waarin de scène baadt, voorspellen niet veel goeds over de trip down memory lane die ze inzet. En inderdaad, al gauw blijkt dat de melancholieke herinneringen een reactie zijn op zeer vers liefdesverdriet. Liefdesverdriet veroorzaakt door opzij te zijn gezet voor een ander dan nog. Een ander waarop hij plotseling ‘verliefd’ is geworden.

Het sterke aan Hope She Was Worth It is de manier waarop Vanmaele in haar tekst en spel tussen de verschillende stadia van rouw schakelt. Van volledige ontkenning ontsteekt ze plotseling in helse woede in een zwartkomische monoloog waarin ze minutieus beschrijft hoe ze haar lief, zijn aquariumvissen en zijn nieuwe vlam een voor een verminkt. Om vervolgens weer in diepe wanhoop te verzeilen, of te fantaseren over hoe haar lief haar eigenlijk ook heel graag terugwil.

De performance en de muziek (van Jason Dousselaere) grijpen mooi in elkaar. De soundtrack wisselt tussen duistere ambient en uitzinnige elektro en is daarmee net zo bipolair als het verscheurde hoofdpersonage. Af en toe draagt de muzikant ook vocaal bij, zoals bij een onvermijdelijke cover van heartbreakklassieker ‘Nothing Compares 2 U’. Zijn aanwezigheid staat in prettige spanning met die van Vanmaele, omdat hij af en toe als haar bondgenoot en af en toe als het object van haar haat en liefde kan optreden.

Hope She Was Worth It heeft zo’n bezwerende werking dat het als een gemiste kans voelt dat de voorstelling zo kort duurt. Het einde, hoewel mooi elliptisch, komt abrupt, en de onderdompeling is dan net niet lang genoeg geweest om echt onder je huid te zijn gekropen. Je zou wensen dat je de voorstelling, gezien het onderwerp, net iets minder makkelijk van je af zou kunnen schudden.

Op de vorm, tekst, muziek en performance valt echter weinig af te dingen. Hope She Was Worth It is als een gedecomprimeerde, theatrale versie van ‘You Oughtta Know’ van Alanis Morisette: woedend maar kwetsbaar, schurend maar lekker, punk as fuck en veel te snel voorbij.

Foto: Knelis