Johanna ter Steege toont in Hiroshima mon amour een rijk scala aan emoties. Aanvankelijk is ze een femme fatale, waarna ze wordt overmand door verdriet wat op sommige momenten uitgroeit tot pure razernij. Later is er de berusting waarin we niettemin zien hoezeer de vrouwelijke hoofdpersoon worstelt met haar leven en verleden. Ter Steege speelt het allemaal met een bedrieglijk gemak en een puurheid die je maar zelden ziet.
Karina Kroft liep al jaren rond met het idee om Hiroshima mon amour te ensceneren. In Ter Steege vond zij de ideale actrice. Kroft bewerkte het scenario van Marguerite Duras dat zij schreef voor cineast Alain Resnais die in 1959 zijn beroemde film maakte. De voorstelling is met veel succes te zien geweest op Oerol 2011 en maakt thans in een aangepaste enscenering een tournee langs theaters. Kroft koos voor een sober toneelbeeld, gemaakt door Czeslaw de Wijs die ook een prachtig lichtplan ontwierp.
Hiroshima mon amour verhaalt over een Franse actrice en een Japanse architect die een nacht en een dag met elkaar doormaken in de stad waar de atoombom zijn verschrikkingen aanrichtte. Hun overspelige relatie wordt overschaduwd door de heftige emoties die deze ontmoeting bij de vrouw oproept. Het contact met de architect herinnert haar aan haar intense liefde voor een Duitse soldaat die omkwam tijdens de Tweede Wereldoorlog, waardoor ze als moffenhoer werd kaalgeschoren. Zij worstelt met haar persoonlijke verlies, terwijl de architect worstelt met het verlies van een generatie.
Heden en verleden, feiten en gedachten lopen op ingenieuze wijze door elkaar heen waarbij de verschillende lagen in het verhaal telkens weer een andere dimensie krijgen. De twee personages worden beide door Ter Steege gespeeld en zij is daarnaast ook de verteller. De bewerking van Kroft biedt haar alle mogelijkheden om haar speeltalent te laten zien en daar maakt ze op fijnzinnige manier gebruik van. De voorstelling is nergens pathetisch of larmoyant. De uitstraling van de prachtactrice Ter Steege in deze voorstelling is enorm. Dat is een grote verdienste van regisseur Karina Kroft.
(foto: Jochem Jurgens)
Wat een raar commentaar van Vincent Kouters in de Volkskrant
Johanna Tersteege staat voor altijd in mijn ziel gegrift door haar optreden op Oerol 2011
In een volkomen lege paarden manege, met een regenjas aan en als enige requisit ergens een losliggende emmer.
Breng dan maar eens de intense emoties, de verscheurdheid, de wanhoop over van een onmogelijke liefde!
Een thema van alle tijden, en navoelbaar voor iedereen.
Johanna zette dit neer op een manier die mij en de hele tribune deed sidderen.
Ver uit het beste dat ik ooit als theater gezien had, heb en waarschijnlijk ooit nog zal zien!
Han
Na het lezen van de recensie van Vincent Kouters was de reactie naar mijn partner gelijkluidend aan die van Han Steijnebrugh: “Wat een gek verhaal van Kouters”.
Wij zagen ‘Hiroshima, mon amour’ in 2013 in Tilburg en halen het nog wel eens aan in gesprekken over (toneel)kunst.
Wij onderschrijven Stejnebrughs ervaring met Ter Steeges optreden.
Ook voor ons was het een heftige en onvergetelijke ervaring, waarvoor wij haar nog steeds dankbaar zijn.