De eerste ontmoeting tussen cabaretier Johan Goossens en zijn poes: toen hij haar voorzichtig wilde aaien in het kooitje in het asiel, deinsde het getraumatiseerde dier doodsbang achteruit, maar begon ondertussen wél tevreden te spinnen. Goossens herkende direct zichzelf in die terugtrekkende, maar tegelijk naar liefde snakkende reflex. ‘O wat eng, en o wat heerlijk.’
In zijn nieuwe programma Het volle leven probeert de 42-jarige Goossens zich te verzoenen met wie hij is geworden: sociaal én op zichzelf, woedend én conflictvermijdend, ruimdenkend én kneiterprincipieel. Hij doet zijn best om ‘een makkelijk mens’ te zijn, maar uiteindelijk ziet hij zichzelf meestal toch als een kleinzielig, neurotisch wezen, gevangen in het lichaam van een amicale gast. Hij heeft de zelfdestructieve neiging om zelfs een goedbedoelende toeschouwer op de eerste rij in een paar minuten richting homofoob te lullen. Ach, elk nieuw contact is spannend, constateert hij. ‘Veel oude contacten ook wel.’
Goossens heeft de laatste tijd veel aan soul searching gedaan. Hij begon een studie haptonomie (en stopte voortijdig weer) en stopte met alcohol (en begon vroegtijdig weer). ‘Je lijkt sociaal, maar je vindt het ook fijn om je af te zonderen’, zei zijn haptotherapeut tijdens een therapiesessie, en alle situaties die Goossens uit zijn dagelijkse leven als alleenstaande begin-veertiger opdiept, lijken die diagnose te bevestigen.
Toch wordt Goossens nergens cynisch, en blijft hij zichzelf en zijn omgeving ook met mededogen benaderen. Hoe belachelijk hij zichzelf en de ander ook maakt, hij schrijft niemand af en ziet in andermans tekortkomingen ook vaak een echo van zijn eigen geploeter. Dat is een grote, troostrijke kwaliteit van Het volle leven. Het programma is bovendien mooi gecomponeerd: alledaagse anekdotes worden afgewisseld met absurde uitweidingen en mooie liedjes; harde en banale grappen staan naast droogkomische observaties en fijne taalspelletjes.
De paar kleine inzakkers – bijvoorbeeld een wat voorspelbaar stuk over B&B Vol Liefde – worden ruimschoots gecompenseerd door zijn treffende anekdotes, die hij vrijwel steevast met veel gevoel voor detail voor het geestesoog oproept. Hoogtepunt is het prachtige lied over zijn moeder, die na de dood van haar man haar leven vol verdriet en veerkracht opnieuw vormgeeft. Een meer dan waardige opvolger van het ook al zo ontroerende lied ‘Briefje’ uit zijn vorige voorstelling Kleine pijntjes (2022), over de aftakeling van zijn vader.
Als Johan Goossens naar oude foto’s van zichzelf kijkt, ziet hij allerlei kwaliteiten die hij op het moment zelf niet zag, vertelt hij aan het begin van Het volle leven. Hij vraagt zich af wat hij in de toekomst over de huidige versie van zichzelf zegt. Maar Goossens hoeft niet op de toekomst te wachten om met mildheid naar zichzelf te kijken: in de ontroerende slotsequentie constateert hij dat dit misschien niet het beeld was dat hij vroeger had van zijn leven als veertiger, maar dat hij toch een aardig eind is gekomen.
Foto’s: Jaap Reedijk
