Nadat eerst een bataljon coassistenten een onheilspellend gegrom heeft laten horen, velt de specialist het definitieve vonnis: ‘We gaan elkaar nog heel veel zien.’ Het is najaar 2013. Hans Sibbel krijgt de diagnose systemische sclerodermie, een levensbedreigende auto-immuunziekte. Sibbel/Lebbis vertelt erover in Het Spaanse kussen, een verhaal met wonderbaarlijk goede afloop: ‘De Titanic vaart door.’

Na zijn genezing heeft Sibbel in een interview in de Volkskrant over de experimentele behandeling verteld, en ook in zijn programma’s na zijn wederopstanding waren wel wat flarden te horen. De wetenschappelijke details werden uit de doeken gedaan in het programma De kennis van nu van de NTR uit 2016 (online terug te zien). Voor wie dat allemaal gemist heeft moet zeker naar het theater gaan, want de wonderen van de medische wetenschap zijn zelden zo indrukwekkend en smakelijk uiteengezet als in Het Spaanse kussen, met een ongelooflijke rol voor een baby, een konijn en specialisten die de techniek van stamceltransplantatie tot in de finesses beheersen.

Boven het podium hangt een poster die bij de titel van het programma past. We zien Lebbis als stierenvechter met een wit kussen als vervanging voor de rode lap. Het lijkt wel de cover van een onbekend Kuifje-boek. Maar al snel wordt duidelijk dat de titel, die anderhalf jaar geleden bedacht is, helemaal niets met de inhoud van het programma te maken heeft. Lebbis heeft besloten om nou eens niet zijn ergernissen te spuien over politici en doodlopende economische paden, maar het louter en alleen over zichzelf te hebben, en dan vooral hoe hij op 55-jarige leeftijd min of meer ten dode was opgeschreven en nu toch weer als een frisse 66-jarige op het podium staat.

Natuurlijk heeft hij zich niet puur aan die opdracht gehouden. Hij gaat als vanouds lekker tekeer over Mark Zuckerberg en Fleur Agema (‘Ik snap wel dat zij als minister Volksgezondheid volledig inzet op AI want eigen intelligentie is er bij haar niet’), hij houdt een felle pleitrede om Matthijs van Nieuwkerk weer op de buis te krijgen, basht het populaire programma De Slimste Mens en onderbouwt de stelling dat Max Verstappen een lul is.

Maar de rode draad is zijn genezingsverhaal. Dat vertelt hij inhoudelijk glashelder, en bijzonder geestig. Het is hilarisch hoe hij vlak voor de gevaarlijke operatie toch nog even zaad wil doneren (aan de overkant van het ziekenhuis) voor het geval zijn vriendin na zijn dood nog een kind van hem wil hebben.

Sibbel/Lebbis, de cabaretier van meer dan 220 Volt, hoopte dat hij in zijn tweede leven wat rustiger zou worden. En ja, in de verhalen over snooker, het tellen van vogels in je eigen tuin en zijn liefde voor de vissport neemt hij wat gas terug en wordt het zelfs soms een beetje kneuterig. Maar als het erop aankomt heeft Lebbis aan felheid en grapdichtheid absoluut niets ingeboet, en dat is een geruststellende gedachte voor de liefhebbers van het betere cabaret.

Foto: Martin Oudshoorn