Er is iets bizars gebeurd: Jo nam een hap van een appel en zijn tand bleef erin zitten. En alsof dat nog niet erg genoeg was, begon zijn moeder vervolgens te juichen: ‘Je begint volwassen te worden!’ Maar wat houdt dat eigenlijk in, volwassen worden? Is dat eigenlijk wel iets om naar uit te kijken? De kinderen in het publiek verheugen zich er nauwelijks op. ‘Volwassenen zijn saai’, blijkt de algemene consensus bij navraag bij het zespluspubliek in de zaal.

Het is exemplarisch voor de lichtvoetige jeugdvoorstelling Het mysterie van de grote mensen, dat volop inzet op interactie met de zaal. Al voor aanvang in de foyer wordt er gezocht naar de meest volwassen volwassene, en tijdens de voorstelling worden de aanwezige kinderen en volwassenen regelmatig om raad gevraagd.

Om zich voor te bereiden op het ouder worden, heeft Jo (Jelle Hoekstra) een viertal volwassen exemplaren naar zijn vergroot- en verkleinmachine op zolder gelokt. Nu bewaart hij miniatuurversies van ze – zo klein dat je ze met het blote oog in de zaal niet kan zien – in een schoenendoos ter nadere inspectie. Want volwassenen zijn door geheimen omgeven: wat doen die mensen eigenlijk als ze zeggen dat ze aan het werk gaan? Waarom stinken ze zo? Vanwaar de neiging om voortdurend aan kinderen te plukken, kriebelen en knijpen? En wat gebeurt er ’s avonds met ze, als de kinderen naar bed gaan?

Dakzonderhuis is een nieuw jeugdtheatercollectief van regisseur Sara de Monchy en spelers Jelle Hoekstra en Machiel Rodenburg, die eerder op De Parade stonden en nu met het zelfgeschreven Het mysterie van de grote mensen hun zaaldebuut brengen. Voor deze productie vroegen ze ook Semna Segal en Peter Boven op de vloer.

Resultaat is een vrolijk, maar ook tamelijk braaf uurtje jeugdtheater. De tekst is wat stuurloos, de voorstelling eindigt abrupt, zonder naar een spannend inhoudelijk inzicht toe te werken. Maar daar staan het gulle spel en de bakken humor tegenover. De volwassenen – die ter nadere observatie af en toe vergroot worden – worden stuk voor stuk als wandelende karikaturen neergezet: ijdel, druk met zichzelf en hopeloos onhandig. Het kan op veel hilariteit van het jonge publiek rekenen. De voorstelling zit boordevol eentweetjes met de zaal, knipogen naar het volwassenpubliek en fijne visuele grapjes, met als hoogtepunt een metersgrote klit doucheputjeshaar, dat als een stinkend monster door de zolderkamer stapt. Nee, sommige dingen moet je niet vergroten.

Foto: Sanne Peper