‘Een kind?’, gruwelt Perry verbijsterd, als zijn man Loek hem vertelt dat zijn nichtje Destiny voor de deur staat. ‘Kinderen zijn smerig en allergisch’, walgt hij verder. Maar ze is familie, probeert Loek nog, waarop Perry hem rillend verbetert: ‘Ze is een bacterie!’

Nee, Het groene meisje is geen muziektheater dat het van subtiliteiten, nuances of fluwelen handschoentjes moet hebben. Het echtpaar Perry en Loek (Albert Klein Kranenburg en Lucas Schilperoort) runnen een behoorlijk succesvol schoonmaakbedrijf (wat vooral te danken is aan hun superchemische, milieuvernietigende schoonmaakmiddeltjes). Loek is de vleesgeworden goedbedoelende sulligheid. Zijn kille, afstandelijke man Perry zwaait hier de (gedesinfecteerde) scepter: hij verdraagt geen enkele vorm van viezigheid. En behalve kinderen is de natuur uiteraard het summum van viezigheid.

Dus: ze wonen in een klinisch schoon huis met hagelwit interieur, dragen spierwitte nauwslautende pakken, eten dagelijks van nieuwe (plastic) wegwerpbordjes en gaan na elk toiletbezoek onder de douche. Bepaald niets voor Destiny (Lotte Pierik) – die net haar ouders is verloren bij een brand die hun hele boerderij in de as legde (wederom: weinig subtiel). ‘Hoe kun je hier nou de bloemen ruiken of de vogels horen?’ vraagt ze zich bij binnenkomst af – en Perry walgt. Destiny ontpopt zich in mum van tijd tot een Greta Thunberg in de dop, en onderwerpt haar ooms en een van hun ontevreden werkgevers aan een klimatologisch heropvoedingsregime.

Tekstschrijver Leon Brill voert archetypische personages op, die elk hun eigen probleem hebben op te lossen: maatschappelijk, relationeel en ecologisch drama wordt zo vrolijk met elkaar verweven. In de lekker vet aangezette regie van Marije Gubbels levert dat een hoop kijkplezier voor de achtplussers op. Een aantal contemplatieve liedjes (liedteksten: Gubbels) zorgt hier en daar nog voor een reliëfje diepgang. Muzikaal is er in deze voorstelling sowieso veel te beleven: er is veel dynamiek en variatie in de composities van Timo Tembuyser, er zijn mooie solo’s en prachtige meerstemmige zangstukken. Job Greuter (die ook de huiscomputer en de briesende, ontevreden klant speelt) bespeelt live de toetsen en de cello.

Het groene meisje is overduidelijk een klimaatmusical met een missie: de makers willen iedereen overtuigen van het belang van het klimaat en daar geen enkel misverstand over laten bestaan. Dat wordt kant-en-klaar opgediend, alsof ze hebben gedacht dat verhulling, subtekst of nuance die boodschap zou ontkrachten.

Ondertussen doet de natuur waar ze goed in is: ze groeit en groeit, wurmt zich door allerlei gaten en kiertjes. Als een deus ex machina lost ze ten slotte alle problemen op. Of ja, niet ieders probleem: als mokkende groenhater is Perry veroordeeld tot het eten van een broccoliburger, afgezonderd en alleen. Maar op veel medelijden uit de zaal hoeft hij al niet meer te rekenen.

Foto: Bart Grietens