‘Een man een man’ is een vrolijke lunchtheatervoorstelling vol misverstanden en onbegrip ****
Van Het diner van Herman Koch gingen vele exemplaren inmiddels over de toonbank. Tijdens een behoorlijk uit de hand gelopen diner tussen de broers Paul en Serge en hun vrouwen Claire en Babette blijken hun zonen een vreselijke misdaad op hun geweten te hebben. Wat is nu de juiste manier van handelen?
Vanuit het perspectief van Paul schetst Herman Koch met zijn licht vileine en cynische toon een oplopende confrontratie. De verschillende personages weet hij met humoristische pennenstreken te kenschetsen; het irritante wijzen met de pink door de ober, het schijnheilige gewoon-blijven-doen van zijn broer, de ‘upcoming’ politicus.
Dit verhaal, dat als boek de winkels uitvloog, is nu door Kees Prins bewerkt en geregisseerd tot een theatervoorstelling. Het restaurant waar de twee echtparen elkaar treffen is vormgeven door een trendy witte tafel. De gerant, met inderdaad een irritant wijzende pink, maakt het af. Rondom die tafel vindt de confrontatie plaats tussen de twee echtparen en wordt stukje bij beetje meer duidelijk over incidenten uit het verleden: Paul (Kees Hulst) die een fietsenmaker bedreigt, Paul die de rector een klap heeft gegeven, Paul die zijn eigen broer Serge (Porgy Franssen) met een pan macaroni op zijn hoofd heeft geslagen. Steeds meende hij voor zijn zoon te moeten opkomen en verkeerde hij in de volle overtuiging dat hij volledig in zijn recht stond. In het laatste geval is het echter niet Paul maar zijn echtgenote Claire (Renée Fokker) die het recht in eigen hand neemt. Want weegt het lot van een stinkende dakloze die in de weg ligt bij het pinnen even zwaar als de toekomst van een vijftienjarige jongen? Of die van een ‘upcoming’ politicus?
In de setting van het theater, waar vier acteerkanonnen zijn samengebracht en waar je ervan uit mag gaan dat het merendeel van het publiek het boek en dus de afloop zal kennen, ligt een kans. Een kans om de personages van het papier tot leven te brengen in mensen van vlees en bloed. Om onderhuidse spanningen, onuitgesproken verwijten, verzwegen gedachten voelbaar te maken. Maar helaas slagen de acteurs er niet in om het door Kees Prins bewerkte verhaal geloofwaardig en spannend over te brengen. De scène waarin Paul met een levensgrote pepermolen de gerant bedreigt is eerder grappig dan gevaarlijk en de uitbarsting van Babette (Lies Visschedijk) eerder hysterisch dan spannend. Daardoor blijft de voorstelling vooral bij het keurig navertellen van het verhaal. En tja, dan was het boek veel beter.
ik heb het boek gelezen, en had zeer hoge verwachtingen. Jammer dat deze verwachtingen nogal tegenvielen. Ik vond het erg saai, en mijn kinderen hebben de hele tijd zitten zeuren want ze wilde weg. Niet z’n geslaagde avond dus. Erg jammer