De drie grijze bolletjes op de vloer ademen schokkerig. Als rijstkorrels veren ze van de vloer, om direct weer terug te vallen. Een hand klauwt plots over de grond. Een voet strekt zich uit. Zo vouwen de bolletjes zich langzaam uit. Als blinde krabben verplaatsen ze zich met de haren voor het gezicht verder uit elkaar. In The Others onderzoekt choreograaf Antonin Rioche het gedrag van bacteriën én van mensen. Het stuk is onderdeel van Here We Live And Now 2018. Dit jaarlijkse programma van Korzo en Nederlands Dans Theater biedt choreografietalent een podium. Naast Rioche tonen ook choreografen Antonin Comestaz en Amos Ben-Tal hun werk.

The Others begint met een – vrij lange en niet per se noodzakelijke – uitleg over hoe negentig procent van de mens bestaat uit bacteriën, en hoe bacteriën net als mensen sociaal gedrag vertonen. Lichtgevende bacteriën doen dat bijvoorbeeld alleen als er soortgenoten in de buurt zijn. Vanuit daar start een intrigerende verkenningstocht naar de gemeenschapszin van bacteriën en de overeenkomsten met de mens.

Antonin Comestaz doet juist het tegenovergestelde en verkent de verschillende gezichten van een individu in de solo Brandon. Danseres Parvaneh Scharafali ligt op haar rug met haar voeten, gehuld in elegante pumps, tegen de muur. Het licht gaat uit. Wanneer het weer aan gaat is de danseres verdwenen. De pumps zitten nog op de muur. Scharafali trekt op blote voeten verder, zwermend langs de muur. Haar rug schuurt erover, haar handen verkennen de structuur. Een geluid als een zoemende boormachine klinkt. Soms harder, dan valt het weer stil. Als een opwindpop laat ze zich erdoor leiden. Ze vouwt langzaam in elkaar, eerst de armen, dan de romp die naar beneden klopt, om abrupt te blijven hangen wanneer de boormachine stopt.

Opnieuw gaat het licht uit en aan, en opnieuw en opnieuw. Scharafali verandert in een energieke, met de hielen naar buiten gekeerde futuristische Charleston-danseres. In een zich vervelende dame op een stoel, de kin verveeld verend op haar steunende handen. Al die diverse kanten van haar als danseres zijn fascinerend om naar te kijken. Ze geeft Comestaz bewegingstalen prachtig weer. Comestaz’ toont een oneindige creativiteit, en dat duizelt ook wel voor een half uur.

30 van Amos Ben-Tal is het tweede deel van zijn project 60, waarin hij het concept tijd in relatie tot de mens verkent. In dit exact dertig minuten durende stuk, worden zijn dansers opgejaagd door de tijd. Een arm veert terug naar het lichaam, een been wordt keer op keer door de zwaartekracht omlaag gehaald. Steeds sneller en gejaagder, en toch zijn het vruchteloze pogingen waarin ze niet vooruit komen. Hoewel er een aanzet is tot een eigen bewegingstaal, blijft het stuk toch hangen in gekende lange benen en patronen en structuren die niet echt verrassen.

Naast de drie choreografieën is er in Korzo ook nog de performance installatie Foam – The Listening Body van kunstenaar Greta Desirée Facchinato te zien, waarin zij de status van het lichaam in onze hedendaagse maatschappij onderzoekt. Here We Live And Now toont wederom een boeiend palet aan choreografieën, waarin individualiteit en collectiviteit op intrigerende wijze naast elkaar worden gezet.

Foto: The Others, Robert Benschop