Maar liefst dertien mensen zijn verantwoordelijk voor decor en techniek bij Hart van Vis à Vis. Zij zijn dan ook de hoofdrolspelers in deze nieuwste productie van het locatietheatergezelschap dat zich specialiseert in visuele komedie. Met hun vorige voorstelling Silo trokken ze maar liefst 48.000 bezoekers naar Almere.

Hart speelt zich af op een vuilstortplaats. Bij aanvang zien we diverse auto’s het terrein oprijden om hun troep te dumpen. Dat is meteen al goed voor enkele hilarische scènes zoals de begrafenis van een heuse pendule, aangeboden door een oudere heer in een rood  invalidewagentje dat een snelheid heeft waar de mini van Mister Bean bij verbleekt.

Het eigenlijke verhaal moet dan nog beginnen. Dat draait om de jongeman Milo die zijn geliefde gered heeft van een gedwongen huwelijk met Dragos, een gewelddadige griezel  uit een niet nader genoemd Oosteuropees land. De vader van Milo is de beheerder van de milieustraat en heeft met zijn zoon nog een appeltje te schillen.

Het verhaal is natuurlijk vooral een vehikel voor een keur aan special effects. Vis à Vis deinst niet terug voor grove humor, wat de soms groteske beelden zeer amusant maakt. Zo is er een scène waarin Dragos denkt zijn gestolen bruid terug te vinden in een ecotoilet.  Als ze daar niet snel genoeg uitkomt, gooit Dragos een touw om het toilethokje en bevestigt het uiteinde van het touw aan zijn auto. Eerst rijdt hij dan het toilethokje omver om vervolgens het terrein af te scheuren met zijn auto. Een prachtige variatie op het klassieke beeld uit westernfilms van de dode desperado achter een paard.

De bruid heeft haar familie om zich heen en dat is maar goed ook. Deze hoogst inventieve lieden zorgen er uiteindelijk voor dat de bruid uiteindelijk een huwelijk met Dragos bespaard blijft. We krijgen een inkijkje in het familieoptrekje waar vlees aan een spies draait als in de shoarmashop en schoenen en laarsjes verwikkeld raken in een fraaie dans. Het familieoptrekje bevindt zich in de krochten van de milieustraat. De wijze waarop deze ruimte ontstaat is hoogst spectaculair. Mooi  is ook dat de scènes begeleid worden door prachtige vocale muziek die in de verte wel wat doet denken aan de dames van Le Mystere des Voix Bulgares.

Na ruim een uur zit de voorstelling een dip en voel je het gemis van een steviger verhaal, maar al snel gebeurt er weer iets moois in het decor dat talloze verrassingen in zich herbergt. De apotheose is een scène die zich boven het decor afspeelt en te mooi is om hier te verklappen. De grappen in Hart zijn  goed en de regie van Ivar van Urk heeft voldoende vaart. De imponerende grootsheid  van Vis à Vis is zeldzaam geworden nu  Dogtroep al jaren niet meer bestaat en The Lunatics zich blijven herhalen. Vis à Vis maakt al zeventien voorstellingen lang fantasierijk beeldend theater waarin het publiek krijgt wat het verwacht, maar toch nog verrast wordt. Dat is knap.

(foto: Hans de Vries)