Terwijl pa zich een stoflong werkt in de Limburgse mijnen, flirt ma met het vriendje van haar dochter Vera, vreet de ene zoon zich moddervet, terwijl de andere de gevangenis in- en uitloopt. En het liefdesleven van de dochter is ook niet om over naar huis te schrijven. Wat te denken als je vriend tijdens het vrijen zegt: ‘Je lijkt wel professioneel.’ Vera Mann heeft aardig wat voor de kiezen gekregen.

Met zulke ingrediënten, aangevuld met haar muzikale ervaringen kun je een aardige voorstelling bakken. In Goesting staat de groepsspeler Vera Mann, die vooral haar sporen heeft verdiend als musicalartiest, niet alleen voor het eerst als solist op het podium, maar ze laat ook een aantal uiterste kanten van haar ziel zien. De persoonlijke voorstelling begint en eindigt met het lied ‘Zanger zonder meer’, dat door Raymond van het Groenewoud uit het Frans-Canadees werd vertaald. Dat nummer mag als haar credo worden gezien.

Het hoeft voor mij niet groot of sjiek
Als het maar klikt met mijn publiek
Ik heb zo’n maling aan kritieken
’t Zijn brave mensen, maar een beetje ziek
Ik wil niet moeilijk doen of excentriek
Ik zoek m’n heil in de muziek

Het deel van Goesting dat over haar Vlaamse tienerjaren gaat, is lieflijk, maar niet opzienbarend. Het muzikale stuk waarin zij aan de hand van fragmenten van onder meer Barbra Streisand, Shirley Bassey, Willeke Alberti en Edith Piaf  laat horen hoe zij op zoek was naar haar eigen stem, duurt te lang en boeit nauwelijks. Haar strubbelingen aan de kleinkunstopleiding zijn wel grappig, maar die zouden nog veel meer kunnen en moeten spetteren.

Vera Mann raakt pas echt goed op dreef en gaat gevoelige snaren raken als zij in haar verhaal in Amsterdam is aangekomen. Dan schetst zij in simpele bewoordingen een scherp beeld van de ongemakkelijke relatie met haar familie, die ze als een setje matroesjka-poppen op de piano neerzet, en haar tweeslachtige verhouding met België.

Zij ziet dan ook scherp welke momenten in het leven je moet koesteren om de hoop niet te verliezen, zoals een aai over de bol van haar overleden vader in de kist. Interessant is dat ze over België Ik zie u graag van Stef Bos zingt, die een omgekeerde weg heeft bewandeld en van Veenendaal in Vlaanderen terecht is gekomen.

Land van chaos en van schoonheid
Land van bier en achterbaksheid
Land van lang vervlogen tijden
Land van vechters op kasseien
Land van frieten en bouletten
Land van leven achter luiken
Land van mensen die iets zeggen
Met de kunst van het ontwijken
Ik zie u graag

De voorstelling wordt dan steeds aangrijpender en zelfs mooi beklemmend. De wens van moeder dat haar kinderen in de krant komen wordt tamelijk wrang bewaarheid: dochter als musicalster, zoon als crimineel. In die sfeer van persoonlijke verwarring, als Mann maar geen touw kan vastknopen aan wat er in de wereld en in haar liefdesleven gebeurt, past een fraaie vertolking van Both sides now van Joni Mitchell, dat door Paul van Vliet sterk is vertaald. Dan valt ook op dat de stem van de inmiddels 57-jarige zangeres steeds warmer en voller is geworden. In het verleden kon zij nogal eens schel klinken, daar is nu geen sprake meer van. En met een paar extra coupletten van Zanger zonder meer maakt Vera Mann nog eens duidelijk hoe zij, ook al wil het in de liefde maar niet echt lukken, overeind kan blijven. Da’s maar goed ook, want zo kunnen we nog lange tijd van haar genieten.

Waar ik ook kijk, ’t is al geweld
Verdriet en angst, geknoei om geld
Ik had zo graag vriendschap, liefde, plezier
Ik dacht zo, waarom zijn we anders hier
‘k Ben geen artiest, gerespecteerd
Ik ben een zanger  zonder meer
Zonder meer