‘Je bent bang hè? Zijn we samen bang. Bange mensen.’ De Vlaamse theatermaker Sarah Ringoet staat in haar eentje op het podium en praat rechtstreeks tegen het publiek. Geen medespelers, geen decor. Een kale speelvloer met enkel een tafel met een laptop voor de muziek, een schuifpaneel waarmee ze zelf het licht bedient en een microfoon op een standaard. Ringoet begint aan haar solovoorstelling #genoegovermij, die juist wel helemaal gaat over de jonge vrouw die de theatermaker uitbeeldt. Een persoonlijke voorstelling met geestige momenten, maar ook met veel losse eindjes. 

Of ze niet wéér een voorstelling zou willen maken over de liefde, hebben vrienden gevraagd aan de ik-figuur toen ze zei een solo in de pijplijn te hebben zitten. Als je haar relaas moet geloven, is deze jonge vrouw namelijk niet erg fortuinlijk in de liefde. Haar liefdesleven bestaat vooral in haar dromen. Zo droomt ze dat Leonardi DiCaprio haar vriendje is. Maar doordat ze hem niet goed kan verstaan, is de relatie gedoemd te mislukken. Ze droomt een ontmoeting met John Malkovich en een knuffel van Lenny Kravitz. En áls ze dan een jongen van vlees en bloed op het oog heeft, is het een onbereikbare misdienaar in de katholieke kerk.

Ringoet schrijft haar teksten zelf. Ze legt ze in de mond van een nogal onhandige vrouw, die vertelt over haar ontwikkeling van kind tot jong-volwassene. In #genoegovermij komt diens katholieke jeugd in een Vlaams dorp voor het voetlicht, inclusief biechten bij meneer pastoor: ‘Ik had waslijsten aan zonden, ik deed niets liever dan fout.’ Veel van de teksten zijn geestig, puntig en zelfs poëtisch.

Als opgroeiend kind is de ik-figuur een ster in playbacken, ze imiteert de maffe standjes die popsterren aannemen bij het hanteren van de microfoon. Het nadoen van zangers die ze bewondert gaat haar zó goed af dat ze er prijzen mee wint.

Maar wanneer de volwassen geworden vrouw zelf moet functioneren in de hashtag-wereld waarin yoga, mindfulness en voedingsleer als helend worden gezien, knapt ze af. ‘Rebirthing? Nee, dank u! Eén keer is genoeg.’ In de Facebook-vriendenkring is echte betrokkenheid niet nodig, liken is voldoende. Zo onpersoonlijk, zo afstandelijk. #genoegovermij straalt een enorme eenzaamheid uit, een gevoel van nergens thuis zijn, nergens en bij niemand horen.

Het is voor de toeschouwer niet duidelijk of het biografische verhaal over Sarah Ringoet zelf gaat of over een volkomen fictief personage. Het geheel is erg fragmentarisch. Ze begint een verhaaltje, een anecdote, een herinnering te vertellen, maar rondt die niet af, er volgt geen clou. Ze zingt nu en dan een stukje, maar geen hele liedjes. Ze danst eventjes mee met de muziek die ze zelf opstart. #genoegovermij komt door al die flarden en fragmenten onaf over. Kwetsbaar en persoonlijk, maar ook onrijp.

Foto: Simon Bosch