In Gender Fuck[er] onderzoekt het jonge makersduo Keren Rosenberg en Graham Adey het begrip lichaam en identiteit. In een reeks theatrale choreografische sketches bevragen zij de heteronorm. Niet dat de voorstelling nieuwe perspectieven biedt, Rosenberg en Adey staan daarin nog aan het begin van hun onderzoek.

Keren Rosenberg mag dan zevenendertig zijn, als choreograaf timmert ze nog maar net aan de weg. Haar partner en co-creator Graham Adey is een alleskunner. Samen creëerden ze Gender Fuck[er] met hulp van hun relaties in Zweden, Dansstationen in Malmö. Genderissues zijn hot, zo hot dat jonge mensen in hun zoektocht naar zichzelf al snel naar grijpen naar een daadwerkelijke verandering van hun lichaam. Het baart me soms zorgen. De solo Gender Fuck[er] is bedoeld als een pleidooi voor meer genderfluïditeit. Goed dat er aandacht is voor dit onderwerp. Theater Oostblok creëerde rondom de voorstelling een contextprogramma met Moving Arts Project, een organisatie die community art in Amsterdam Oost stimuleert.

In een donker landschap met rechtopstaande gekleurde tl-lampen toont Rozenberg een reeks scène’s. Ze gaan helaas niet voorbij aan de cliché’s die we al kennen als het gaat om mannelijkheid en vrouwelijkheid. Een vrouw hatbangt op een rocknummer, we zien hoe ze transformeert en met haar lichaam agressieve neukbewegingen maakt. Dan verstopt ze haar gezicht in een dikke bos donker haar. ‘How do you like me now’ herhaalt ze steeds opnieuw als ze haar kapsel transformeert. Wie ben ik? Waarom willen we onze identiteit zo graag vastleggen en waarom word ik als vrouw beoordeeld door mannen op straat? Een tekst via de soundscape legt alle identiteitsissues nog eens uit.

Als Rosenberg een prop in haar prop heeft gestopt, mag het publiek de strakke wikkel om haar borsten losmaken. Het wordt allemaal in een donkere mysterieuze sfeer gebracht. Maar het meest verrassende element in deze voorstelling komt van een Dolly Parton: ‘Why do you pay so much for a woman that looks so cheap’. Het fragment, uit een van haar live concerten geknipt, zegt met humor alles wat Rozenberg in vijftig minuten bij elkaar danst.

Het thema gender is al eindeloos onder de loep genomen in de kunst, vooral de performancekunst heeft het op de kaart gezet. Rosenberg en Adey mogen wat meer onderzoek doen en dieper graven. De voorstelling blijft nu steken in hun eigen private invalshoek. De clichés en issues rondom gender moeten we vooral met humor te lijf gaan, vindt Chris Schenlaer, die een kleine rol heeft in de voorstelling en na afloop in het charmante contextprogramma een boekje open doet over haar leven als transgender. Dat advies mogen Rosenberg en Adey zich ook ter harte nemen.