Leiden moet anders, vindt Jonah. Sara vindt dat ook, en twee mensen zijn genoeg voor een revolutie. Achterin de Leidse Pieterskerk verzamelen Jonah (Tijs Huys) en Sara (Sofieke de Kater) hun publiek. Ze vertellen over hun ‘pop-up utopie’, een beweging die de stad moet hervormen. Deze revolutie begint met het Pop-up Utopie Bord, een verzamelplaats voor vraag en aanbod. Op een formulier vullen de Leidenaren hun vraag in (wat ze nodig hebben) en hun aanbod (wat ze te bieden hebben). Vervolgens verbinden Jonah en Sara vraag en aanbod, brengen Leidenaren met elkaar in contact.

Het publiek verplaatst zich van het koor van de kerk naar het schip. Daar is de vloer als een speelbord. Witte dozen tot de rand gevuld met formulieren, papieren in blokken bij elkaar. Jonah jubelt: ‘het werkt, het werkt!’ Ze rennen heen en weer met paperassen, proberen vraag en aanbod te verenigen. Maar dat blijkt niet eenvoudig. Vertrouw je andermans kinderen aan een wildvreemde toe? En wat gebeurt er eigenlijk met de Leidenaren die geen formulier kunnen invullen? Of met degene die niet goed weten wat ze nodig hebben? Is dit wel de ideale, nieuwe samenlevingsvorm?

Het geloof van Leiden van stadsgezelschap PS|theater (regisseur: Pepijn Smit) heeft een intrigerend startpunt: hoe hervorm je een gemeenschap? Wat is een goed, werkbaar alternatief? Jonah wil alle systemen uit de weg gaan en bouwt dus ook geen online platform – dat is ook een systeem. Maar het valt niet mee om het ambitieuze plan om te vormen tot ‘een beweging die op zichzelf staat’. Het wordt een totale chaos met allerlei storende passanten, zoals een pizzabezorger, een Chinees en de verwarde vader van Jonah. Tussen het geworstel met formulieren maakt Dansorkest Date 7-2-7 een reis door de tijd van de Charleston tot een Beatles-medley en rennen jongeren rond in wit ondergoed. Zij zijn de Adam en Eva’s die zich kapot vervelen in hun paradijs. Dan is er nog een kip die tussen de pilaren drentelt, hier en daar wat van de grond pikt, opgepakt en meegezeuld wordt. Kortom: een komen en gaan van acteurs en attributen.

In de tekst van Eva Mathijssen mengt het plan van Jonah en Sara met het scheppingsverhaal, het ultieme begin. Waar begint en eindigt de utopie, het paradijs? Het is een interessante zoektocht met filosofische vragen, toch knap licht van toon. Helaas verzuipt dit verhaal tussen alle franje, in de warboel van spelers (die zeer wisselend acteren) met uiteenlopende choreografieën en beelden. Een soberder vorm had de performance goed gedaan. Nu is twee uur te lang, ondanks de sterke tekst. Drie sterren als gemiddelde: vier voor Jonah, Sara en hun paperassen en twee voor de rommelige omlijsting.

Foto: Rob Overmeer