Daags nadat de 17-jarige Billie Eilish als jongste headliner Lowlands totaal op z’n kop zette, stonden vijf Spaanse leeftijdsgenoten te schitteren in de Groningse Machinefabriek. Vol overgave speelden zij fictieve versies van zichzelf: Gen Z’ers, de smartphonegeneratie. Met Future Lovers (unplugged) zet La Tristura een indringend beeld neer van de post-2000-generatie.

Korte disclaimer vooraf: hoewel ik een van de jongere recensenten op deze website ben, behoor ik niet tot Gen Z. Geboren in 1994 zit ik precies aan de ondergrens van de millennials en ben ik net te oud om mezelf generatiegenoot van deze performers te noemen.

In Future Lovers (unplugged) van het Spaanse gezelschap La Tristura is het publiek getuige van de 18e verjaardag van Pablo (Díaz). Hij viert dit met zijn vrienden Egoz (Manuel Egozkue), Siro (Ouro), Itziar (Manero) en het wat uitgebrande koppel Sara (Toledo) en Gonzalo (Herrero). Het feest wordt gepresenteerd middels een Black Mirror-achtige raamvertelling, waarbij Sara uit een ietwat verre toekomst deze avond in 2019 herbeleeft: ‘Die avond ben ik volwassen geworden. Die avond heb ik geleerd wat het betekent om volwassen te zijn.’

Het decor van het feest is vrij sober, maar vormt een typisch tableau voor feestende Mediterraanse jongeren. Een lichtbak die dienst doet als kampvuur, een aardige variatie aan (sterke) drankflessen, wat zakjes shag, en een paar vierkante meter zand met wat planten die nog het meest aan een kleine duinpan doet denken.

In een strakke regie en een eveneens mooi contemplatieve tekst van Celso Gimnénez, Itsaso Arana en Violetta Gil zien we het vijftal dansen, drinken, roken, zoenen, lachen, praten, denken, appen, selfies maken en uit elkaar vallen. De jonge acteurs van La Tristura spelen hun fictieve zelf met verve en zijn de volle zeventig minuten een genot om naar te kijken. De contemplatieve rust waarmee Díaz zich meermaals afzondert van zijn eigen feest, maakt zijn Pablo tot een intrigerend figuur binnen de verder behoorlijk extraverte groep. Ook de terneergeslagen toon van Herrero wanneer hij met Toledo praat, maakt je nieuwsgierig naar wat er tussen hen zal gebeuren: wat leidt ertoe dat Sara zichzelf eindelijk volwassen noemt?

De voorstelling fascineert het meest door het feit dat deze Gen Z’ers eigenlijk niet tot nauwelijks verschillen van de millennials, babyboomers of Gen Y. De berichtgeving rondom burn-outs op basis- en middelbare scholen, smartphoneverslavingen en zelfdodingen door toedoen van wraakporno heeft een imago gecreëerd van een behoorlijk getroebleerde generatie. Om over de groeiende prestatiedruk nog maar te zwijgen.

Maar net als ieder ander mens zijn ook zij gemaakt van vlees en bloed, met hun eigen dromen, problemen en verlangens. Ja, ze kunnen zich geen leven voorstellen zonder smartphone. En ja, het smartphonegebruik is in hun leven geïntegreerd op een manier die voorgaande generaties zich nauwelijks kunnen voorstellen. Maar dat maakt de connecties die zij middels hun telefoon of middels het internet maken niet minder tastbaar. Niet minder oprecht. De maatschappelijke normen rondom intermenselijke relaties zijn echter nog niet meegegroeid met de vele technologische ontwikkelingen. Of zoals Itziar tegen het einde van de voorstelling concludeert: ‘De relaties die we geërfd hebben passen niet meer in de 21e eeuw.’

Tegelijkertijd schuwt Future Lovers (unplugged) de gigantische, maatschappelijke druk waarbinnen deze generatie opgroeit niet. Egoz durft zijn droom van klassieke piano aan het Conservatiorium van Parijs niet na te jagen. Daar studeren is onmogelijk geworden, door de hoge prijzen van zowel de huur als het collegegeld. Siro voelt zich onder druk gezet door de vrije seksuele moraal anno 2019, terwijl Itziar zich haar weg daar binnen prima weet te vinden. Dat de enige politiek die besproken wordt de zoveelste bizarre uitspraak van Donald Trump is en over bijvoorbeeld de politieke situatie rondom Catalonië gezwegen wordt, spreekt boekdelen over hoe de (wereld)politiek naar deze generatie gecommuniceerd wordt.

In een ontroerende scène zien we het vijftal op een tribune elkaar appen en selfies sturen. Hun gezichten lichten afwisselend op door hun telefoonschermen. Een choreografie van lachende gezichten, vrolijke poses en bovenal liefde voor elkaar. Runaway van Kanye West schalt door de speakers.

And I always find, yeah, I always find somethin’ wrong
You been puttin’ up wit’ my shit just way too long
I’m so gifted at what I don’t like the most
So I think it’s time for us to have a toast

Foto: Mario Zamora