Een spuitbus met zwarte verf, een elektrische gitaar, twee microfoons en tweehonderd ballonnen. Dat zijn de attributen waarmee de drie performers drie kwartier uitgekiend en innemend theater presenteren in For those who have time. Hierin neemt de Finse Maija Hirvanen onze omgang met tijd op de hak. We hebben nergens tijd voor maar blijven wel zo lang mogelijk ballonvolleyballen. 

Het begint met een leeg toneel, een adequate lichtstand en een vrouw die opkomt door een opening in het midden van een zwart gordijn. Zo eenvoudig kan theater zijn. Ze bedankt ons dat we zijn gekomen en vertelt wat we gaan zien. Een scène over ‘onze angst voor de dood en andere dingen’, dan weten we dat vast. De combinatie van beweging en tekst die volgt is minder eenduidig. Het is een bijna sjamanistisch ritueel dat begint met het rammelen van kralenkettingen en schudden van het lichaam. Daarbij komt het aaneenrijgen van woorden als geld, tijd, regen en worst case scenario. Ze draait om haar as, dwarrelt door de ruimte. De bewegingen worden hectischer, de woorden steeds sneller herhaald. Dit leek luchtig maar is menens, zoveel is duidelijk.

Vrouw af, man op. Hij neemt uitgebreid de tijd om te vertellen dat hij geen tijd heeft om hier rustig te blijven staan en met ons te praten. Tandenpoetsen, naar de wc gaan, eten: allemaal nutteloze onzin. Boeken lezen, dochter of moeder bezoeken, dansen: idem. Ondertussen evolueert wat begint met een aantal losse, ogenschijnlijk ongecontroleerde, freaky gebaren (moderne dans?) tot een hectische maar persoonlijke en geladen dans.

Man af, andere man op met gitaar. We verwachten muziek en opnieuw een flinke dosis beweging. We krijgen het losknopen van het overhemd en het opblazen van een zwarte ballon. De andere twee komen erbij. Die ballon verwijst voor hem naar tijd, voor haar naar een liefdesavontuur in Venetië. De bewegingstaal van de man en de vrouw die we aan het begin van de voorstelling in hun solo hebben leren kennen komen nu samen in een zich losjes ontwikkelend duet. Hun tics smeden ze aan elkaar en hun ballonverhaal blazen ze steeds groter op door er telkens nieuwe woorden aan toe te voegen. Tijd en ruimte, woord en gebaar, mens en object. Humor en melodrama, verwijzing en verbeelding; dat is wat theater is en Hirvanen weet het.

Als het gordijn helemaal open gaat ligt de vloer vol met ballonnen. Het drietal gooit ze om de beurt de lucht in en uiteindelijk schieten ze tussen het publiek. Dat tikt ze vervolgens zelf ook met genoegen heen en weer. ‘Pak mijn hand vast en dans met mij,’ zingt het trio. Dat is theater en dat maak je samen. Lekker spelen: heerlijk toch.

Foto: Aki Pekka Sinikoski