Het slotbeeld heeft iets poëtisch. Onze begeleidster daalt af naar het water en spreidt haar armen. Het is duidelijk: zij wil zelf een vogel worden. Een met de natuur. Dat kan natuurlijk niet, zelfs met de blote voeten op het naar urine ruikende beton. Het is het slot van een ruim een uur durende wandeling door de stad en tevens het enige theatrale aspect van Flyway, uit Australië komen overvliegen.

Hoewel, voorstelling? Het begint allemaal in de Rotterdamse Schouwburg, waar de deelnemers, twintig in getal, een op een instructie krijgen over koptelefoon en verrekijker. Nee, kleinschaliger wordt het deze Operadagen niet. Twintig minuten later start de ‘theatrale tour met de stad als decor’. De stad is Rotterdam, dus met het decor zit het wel snor, zeker wanneer we langs Santa Claus (in de volksmond Kabouter Buttplug) op het Eendrachtsplein via het Booijmans door het Museumpark over de Erasmusbrug wandelen, dat alles ook nog eens terwijl de zon langzaam ondergaat.

Onderweg zijn op verschillende plaatsen videoprojecties van vogels te zien. De ene keer heel dichtbij, de andere keer wat verder weg. Vandaar die verrekijkers en de uitleg vooraf hoe we scherp moeten stellen. In het Museumpark en bij de brug zowaar ook echte vogels. De soundtrack bij dit alles bestaat uit slaapverwekkende ambient zonder opbouw, gecombineerd met vogel- en toevallige verkeersgeluiden, en zorgt ervoor dat je het lawaai van de stad amper hoort. Niets meer, niets minder. Tegenover het Nieuwe Luxor leveren we koptelefoon en verrekijker weer in. Einde voorstelling.

Wacht even: een muziektheatervoorstelling die het niet van muziek of theatrale aspecten moet hebben dus. Dat kan de bedoeling van de makers toch niet zijn?

Zeker niet, zo lezen we in de ‘veldgids’. We hebben te maken met ‘ecomystiek’, ‘verhalen die de wereld betekenis verlenen’, en moeten ons afvragen ‘welke signalen je opvangt die zorgen dat je bij de troep blijft’. En inderdaad, ook ik keek op een gegeven moment achterom of we niet iemand van de ‘zwerm’ kwijt dreigden te raken. En zag meteen een van de begeleiders die precies om dat te voorkomen meeloopt. Weg illusie. En ‘sensorische deprivatie’ als gevolg van de verrekijker en koptelefoon? Kijk in een willekeurige stad om je heen en zie hoeveel mensen dopjes in hun oren hebben en staren naar hun smartphone – Flyway biedt de lichte versie.

En ja, dat is waarschijnlijk een deel van de boodschap. Net zoals duidelijk moet worden dat een park geen natuur is, maar een ‘gebied dat op de tekentafel is ontstaan om stedelingen de gelegenheid te geven om te recreëren’. We begrijpen hoe ironisch het wel niet is om met verrekijkers naar schermen te staren waarop gefilmde vogels te zien zijn, terwijl we de echte vogels bijna over het hoofd zien.

Het is allemaal gebaseerd op hoe de vogels en bewoners van de stad zich bewegen, waardoor de route én niet de meest logische is én behendig een bocht afsnijdt. Gelukkig zijn er, als we op de Erasmusbrug staan, de industriële kraanvogels van de haven in de verte.

Foto: Elisabeth Dunn