In de voorstelling Familiebezoek gaat verteller Bert Hana op zoek naar zijn helden van vroeger. Tijdens de roadstory, waarin beeld, film en vertelling worden afgewisseld, leert hij zijn drie ooms opnieuw kennen en komen de mannen in een ander daglicht te staan.

Persoonlijke verhalen vormen het uitgangspunt van Hana’s werk. De theatermaker is op zoek naar de kwetsbaarheid en schoonheid van het alledaagse. In 2009 maakte hij Papadag, een voorstelling waarmee hij veel succes oogstte op verschillende festivals.

Familiebezoek begint met beelden van de trouwdag van Hana’s ouders, heel kort komen de ooms voorbij als Hana de beelden stilzet. Behalve oom Guy dan, want hij kwam niet naar de bruiloft, omdat Hana’s vader al eens eerder getrouwd was. Het zijn de details waar Familiebezoek om draait. Even later zien we Hana op een filmpje in een auto rijden. Voor de kerk waar zijn ouders destijds trouwden stapt hij uit. Vanuit deze gedenkwaardige plek begint Hana’s reis langs de drie ooms, die respectievelijk in Den Haag, Gorinchem en de Belgische Ardennen wonen.

Van elk huis of elke plek die hij bezoekt heeft Hana een maquette gemaakt, de witte bouwseltjes zet hij achter op het toneel om ze vervolgens via de camera op het kleine televisiescherm te tonen. Het is een wat knullig gebeuren, want ondanks het ingezoomde beeld  is er nog steeds bar weinig te zien van de miniaturen. Dat geldt ook voor de projecties van de foto’s uit de albums van de ooms, ze worden op het filmscherm getoond, maar zo vaag dat ook hier de details onzichtbaar blijven. De kneuterige aanpak is waarschijnlijk Hana’s stijl, maar  je vraagt je wel af wat het nut ervan is als er zo weinig is te zien.

Hana is een geboren verteller. Rond elke oom creëert hij een uniek verhaal, waarmee een fascinerend portret wordt geschetst van elk van de heren. De ooms hebben bij het afscheid ook een hoogst eigen advies als het om Bert’s toekomst gaat. ‘Kinderen zijn duur, je moet weten waar je aan begint’, vindt oom Lodewijk, die drie keer trouwde en acht kinderen ter wereld bracht waarvan vier met zijn huidige, dertig jaar jongere vrouw.

Op film zien we Hana tussen de vertellingen door rijden in het witte autootje, een reis die hij dramatiseert door zichzelf in alle eenzaamheid op de weg in beeld te brengen. In de verhalen van Familiebezoek kan een ieder zich herkennen, daarover geen twijfel. Al zijn de ingrediënten wat mager, de voorstelling schetst wel een beeld van een bepaalde generatie. Lastiger is het overdreven sentiment dat Hana hanteert, zoals bijvoorbeeld in het eindbeeld waarin hij een prachtige tekst van een lied illustreert door zelf heel zielig in een hoek achter op het toneel te gaan roken. Dat soort keuzes doen geen recht aan de voorstelling.