Voor de voorstelling Fado werkt het Internationaal Danstheater samen met Companhia Portuguesa de Bailado Contemporaneo uit Lissabon, Portugal. Oprichter en choreograaf van dit gezelschap, Vasco Wellenkamp, maakte een choreografie voor de dansers van beide gezelschappen, die tijdens de Nederlandse tournee grotendeels door de IDT-cast zal worden uitgevoerd terwijl de Portugese dansers in eigen land met de voorstelling op reis gaan. Tijdens de première in het DeLaMar Theater deelden de dansers van de twee groepen het podium.
Tijdens Fado zingt Carla Pires met haar gevoelige alt over liefde, heimwee, verdriet en verlies. Pires beweegt zich tussen de dansers op het toneel, soms is zij het middelpunt van de groep, dan weer zingt zij hen van een afstand beschouwend toe, terwijl gitaristen Ricardo Parreira (Portugese gitaar), Nelson Aleixo (klassieke gitaar) en Francisco Gaspar (akoestische basgitaar) gedurende de voorstelling links op het toneel blijven zitten.
In Fado zet choreograaf Wellenkamp vrouwen op een voetstuk. Hun verlangens en lijden worden breed uitgemeten in expressieve dans. De veelal, zware thema’s in de muziek heeft Wellenkamp vertaald in melancholieke solo’s, terwijl in duetten traditionele man-vrouwverhoudingen vorm krijgen.
De voorstelling Fado is dertien liederen rijk, maar er wordt ook op de klanken van een elektronische compositie of in stilte gedanst. Dat voelt als een noodzakelijke opvulling voor een pauze van Pires. En hier schiet de dramatiek van de voorstelling flink door als de klanken op tape het karakter krijgen van een griezelfilm, waarbij impulsen door de lichamen van de dansende vrouwen trekken.
Met de houten stoelen, banken en tafels, door de dansers telkens in wisselende formaties opgesteld, wordt de sfeer van rokerige kroegjes en nauwe stadssteegjes opgeroepen. Dat werkt beklemmend, ook omdat het de dansers met hun vele langgerekte bewegingen, uithalen van armen en benen, aan ruimte lijkt te ontbreken.
Doordat choreograaf Vasco Wellenkamp zijn dans vooral ten dienste stelt aan de muziek en de daarin vertolkte emoties, in plaats van daar een eigen kleur aan toe te voegen, kent de voorstelling met het oog op de dans weinig afwisseling. Dat neemt niet weg dat fado-liefhebbers zich tijdens de voorstelling moeiteloos kunnen onderdompelen in het dramatisch universum van Pires.
Foto: Robert Benschop
